Królewskie Ewangelickie Seminarium Nauczycielskie w Policach

W historii miasta sprzed kilku wieków brak jest źródeł traktujących o polickich szkołach. Niewątpliwie takie istniały, choćby szkoła parafialna przy kościele mariackim. Dzieci uczyły się tam podstaw, a te z lepszych domów mogły kontynuować naukę w szkołach średnich i gimnazjach w Szczecinie.
Pierwszą, a zarazem szeroko znaną szkołą policką, o której wspominają źródła, było powstałe w 1862 roku Królewskie Ewangelickie Seminarium Nauczycielskie, przeniesione ze Szczecina. W połowie XIX wieku w Szczecinie istniało wiele szkół średnich, stąd prawdopodobnie że, po odzyskaniu autonomii przez Police, postanowiono podnieść rangę miasta także w dziedzinie oświaty. Seminaria nauczycielskie były specyficzną formą w pruskim systemie szkolnym. Kandydatów przyjmowano najpierw na dwuletni okres przygotowawczy, by potem mogli kontynuować naukę przez trzy lata w seminarium. Absolwenci przepracowywali dwuletni okres próbny i po zdaniu specjalnego egzaminu byli zatrudniani w szkołach elementarnych. Warto wspomnieć, że kandydaci do nauki w seminarium, mieli wcześniej za sobą naukę w szkołach średnich niższego stopnia.

Na zdjęciu Emil Theodor Goltzisch 1805-1871, pierwszy dyrektor seminarium w Policach.

Otwarcie polickiego seminarium odbyło się z wielką pompą 1 maja 1862 roku. Na uroczystości byli obecni przedstawiciele najwyższych władz prowincji, lokalnych kościołów, nauczyciele, dyrektorzy szkół, władze Polic i Szczecina. Pierwszym dyrektorem placówki był wielce dla niej zasłużony Emil Theodor Goltzsch (1805-1871). Polickie seminarium w niezmienionej formie istniało, jak pisał w „Stettiner Nachrichten” Joachim Peters, do wczesnych lat dwudziestych. W latach późniejszych w kompleksie urządzono szkołę budowlaną, której absolwenci otrzymywali zatrudnienie w fabryce benzyny syntetycznej.

                                             Główne wejście

















Das Königliche Evangelische Lehrerseminar - Królewskie Ewangelickie Seminarium Nauczycielskie powstało przy Lehrerseminarstrasse - ulicy Seminaryjnej, dzisiejszej ul. Sienkiewicza. Składało się z budynku głównego i dwóch bocznych skrzydeł. Do obiektów z czerwonej cegły wiodła, od głównej bramy przy dzisiejszej ulicy Kościuszki, szeroka żwirowa aleja. Szkoła była nowoczesna, z przestronnymi klasami, pracowniami, salą gimnastyczną i boiskiem sportowym. W ciągu ponad 50 lat istnienia jej mury opuściło 1582 absolwentów. W pierwszym roku istnienia - 27 absolwentów, w roku 1909 już 59. Okolicznościowe wydanie książkowe z okazji 50-lecia istnienia placówki wymienia nazwiska 9 dyrektorów, 11 nauczycieli wiodących, 20 nauczycieli zwyczajnych, 9 pedagogów komisyjnych, 10 nauczycieli pomocniczych. Robót ręcznych oraz rękodzieła uczyło 6 nauczycielek, o zdrowie uczniów dbało 3 lekarzy, administracją zajmowało się 4 księgowych, zaś o porządek w szkole dbało 8 woźnych.

Po wojnie, mimo znaczących zniszczeń, szkoła istniała i nawet urządzono w jej murach, w 1947 roku, pierwsze klasy pierwszej polickiej szkoły podstawowej. W 1948 roku decyzją architekta Szczecina przeznaczono budynki do rozbiórki. Cegła z szacownej polickiej szkoły pojechała do Warszawy, na odbudowę stolicy. Dziś na terenie byłego seminarium urządzono ogródki działkowe. Przechodzący tędy policzanie nie mają pojęcia, że istniała tu niegdyś szkoła, w której uczyli się młodzi ludzie z całej Prowincji Pomorskiej.

OPIS SKRZYNKI:

Prefabrykaty butelki PET ukryty w dość specyficznym miejscu.