Wraz z przyjęciem przez rząd w 1951 r. Planu wzmocnienia potencjału zbrojnego państwa SG WP przystąpił do przygotowania obrony wybrzeża. W maju 1952 r. minister obrony narodowej zarządził wzmocnienie niektórych odcinków granicy morskiej systemem fortyfikacji polowych i przygotowanie ich do obrony przeciwdesantowej. 
Prace budowlane wykonywane były przez saperów i bataliony budowlane MW, saperów wojsk lądowych oraz 3 batalion piechoty morskiej. W listopadzie 1951 r. szef SG WP nakazał szefowi Wojsk Inżynieryjnych (gen. dyw. Jerzemu Bordziłowskiemu) przygotowanie dokumentacji na temat aktualnego stanu obiektów fortyfikacyjnych znajdujących się na obszarach wybrzeża morskiego. 
Batalionowe rejony umocnione (BRU) miały być zbudowane na odcinkach wybrzeża:
- Dąbek 
- Łeba, jezioro (jez.) Gardno -jez. Wicko, jez. Kopań -jez. Bukowo, jez. Jamno -jez. Resko,
- Mrzeżyno 
- Dziwnów, Dziwnów 
- Świnoujście. 
W pierwszej kolejności przystąpiono do budowy BRU nr 2 na Helu, które miało stanowić wzór dla pozostałych. W 1953 r. zamierzano zbudować również BRU nr 1 w rejonie Westerplatte, BRU nr 4 w rejonie Ustki, BRU nr 8 na zachód od Kołobrzegu i BRU nr 11 w rejonie Świnoujścia. Następne miały być budowane w 1954 r.: BRU nr 7 -na wschód od Kołobrzegu, BRU nr 5 -na wschód od Darłówka, BRU nr 10 -w rejonie na wschód od Międzyzdrojów, BRU nr 3 -w rejonie Białogóry, BRU nr 6 -w rejonie Ustronia Morskiego i BRU nr 9 -w rejonie Dźwirzyna. 

W składzie BRU znajdowały się:
- stanowiska dowodzenia (SD) dowódcy batalionu, kompanii (główne i zapasowe) -do prowadzenia obserwacji i kierowania walką; 
-punkty obserwacyjne (PO) dowódcy batalionu, kompanii, plutonu -do prowadzenia obserwacji na przednim skraju; 
- batalionowe punkty medyczne (BPM) -były to schrony do udzielania pomocy rannym; batalionowe i kompanijne punkty amunicyjne (BPA) -do magazynowania amunicji; schrony dla ludzi; 
- stanowiska ogniowe (główne i zapasowe) dla czołgów, moździerzy, dział,, środków przeciwlotniczych, broni strzeleckiej, z których prowadzono ogień (do środków pływających lekkich i piechoty, kutrów, barek i samolotów), ostrzeliwano przeszkody przeciwpancerne oraz osłaniano skrzydła i zabezpieczano styki z sąsiadami pododdziałów broniących się w batalionowym rejonie umocnionym.

Instrukcja SG WP przewidywała dla batalionu przeciwdesantowego rejon obrony o szerokości 3-4 km i głębokości 1,5-2 km. W pierwszym rzucie batalionu przeciwdesantowego miały się bronić dwie kompanie desantowe, mając po 2 plutony w pierwszym rowie strzeleckim (w pierwszym rowie obrony broniły się więc 4 plutony, czyli na jeden pluton przypadał 1 km frontu -była to szerokość stanowczo za duża). Trzecie plutony obu kompanii I rzutu miały się bronić w drugim rowie -nie mogły skutecznie wspierać pododdziałów z przodu, gdyż broniły punktów oporu, każdy -o szerokości 2 km. Ponadto warunki obrony na wybrzeżu morskim były utrudnione, gdyż między pierwszym i drugim rowem były zarośla, trzcina, krzaki lub las czy wydmy stanowiące liczne pola martwe dla obserwacji i wsparcia ogniowego. Trzecia kompania desantowa, jako II rzut batalionu przeciwdesantowego, broniła trzeciego i czwartego rowu.

źródło: http://www.forum.eksploracja.pl/viewtopic.php?f=127&t=17815

Co do samej skrzynki to NIE KOPIEMY i NIE WYJMUJĘ Z MIEJSCA UKRYCIA.

PAMIĘTAĆ O DOBRYM MASKOWANIU. JEŚLI COŚ NIE CHCE WYJŚĆ TO PRZYTRZYMAĆ I POCIĄGNĄĆ MOCNIEJ ALE NIE SZARPAĆ !