Góra Zamkowa jest jednym z najpiękniejszych zakątków Suwalszczyzny. Jej bezpośrednie otoczenie to zalesiona Góra Kościelna i Góra Cmentarna oraz cztery jeziora - Szurpiły, Tchliczysko, Jeglówek i Jeglóweczek. Wierzchołek Góry Zamkowej wznosi się ponad 45 m nad powierzchnię otaczających ją jezior i 228,1m nad poziom morza.
  Góra Zamkowa uchodzi za jeden z najpiękniej położonych obiektów archeologicznych w Polsce. Wzniesienie oblane wodami jest zlokalizowane niezwykle malowniczo, a przede wszystkim bardzo dogodnie pod względem obronnym. Grodzisko i towarzyszące mu osady znajdują się w samym sercu Jaćwieży (Sudowi) – ziemi jednego spośród jedenastu plemion pruskich.
Jaćwingowie w okolicach Szurpił pojawili się najprawdopodobniej w IX wieku.    Na Górze Zamkowej stanął okazały gród, którego majdan otaczała podwójna linia wałów, a w połowie zboczy zbudowano dodatkowy wał dolny. Wykonano tu też szereg innych, zakrojonych na szeroką skalę prac budowlanych. Do najbardziej spektakularnych należy przekształcenie wąwozu łączącego jezioro Tchliczysko z zatoką Jodel jeziora Szurpiły. Wąwóz ten został pogłębiony, aby powstał kanał łączący oba jeziora. Pozwalało to na kontrolowanie przepływu wody pomiędzy zbiornikami. Obecna różnica poziomu ich luster przekracza 3 metry. Nad wąwozem zbudowano most łączący gród z największą z osad. Uzupełnieniem umocnień były dwie groble łączące wyspę Pustelnia z tzw. Trzecim Polem oraz z północnym brzegiem jeziora, co umożliwiało spiętrzanie wód wokół Góry Zamkowej. Całość założenia otoczona była wałami oraz systemem wież strażniczych. Gród w tym okresie nie był zamieszkały, służył przede wszystkim, jako miejsce schronienia w czasie zagrożenia militarnego. Życie codzienne toczyło się w okolicznych osadach.
  Do dziś można dostrzec - przyglądając się zboczom góry - trzy pierścienie ziemnych wałów obronnych, umocnionych głazami. To pozostałość z bogatej przeszłości historycznej tego miejsca.
  Osadnictwo Góry Zamkowej sięga jednak znacznie wcześniejszych czasów. Między III, a II wiekiem przed naszą erą stały tu drewniane domostwa otoczone palisadą. Budynki posiadały konstrukcję słupową ze ścianami bocznymi z plecionki oklejonej gliną. W osiedlu mieszkało około 30-50 osób. Był też warsztat odlewniczy.
  W początkach okresu rzymskiego ta osada obronna została rozbudowana. Stworzono wówczas cały majdan grodziska z domami o konstrukcji zrębowej 5x5 m z jednoizbową sienią przy wejściu. Mieszkańcy znali uprawę roślin i hodowlę zwierząt. Znaleziono także formy do odlewów brązu, ceramikę i ozdoby.
  W końcu I lub początku II wieku, domy na Górze Zamkowej strawił pożar. Przez blisko 300 lat - do V wieku nikt tu nie mieszkał. Od VIII lub IX wieku góra staje się ośrodkiem kultu, gdzie palono ofiarne ognie i czczono święte drzewa. Ginęli tu także ludzie, składani w ofierze. Miejsce to ponownie zasiedlono i w XI wieku poważnie wzmocniono (wał obronny wynosił ponad 800 m długości). W tym okresie góra wraz ze swym otoczeniem stanowiła już centrum osadnicze jednego z dużych plemion jaćwieskich. Historycy uważają, iż grodzisko było ośrodkiem włości Kresima - kunigasa Skomandra. Próbował on zjednoczyć całą Jaćwież, w celu walki z Krzyżakami (niestety bezskutecznie).
  W dokumencie krzyżackim z 1425 roku, góra określana jest jako "potężne grodzisko Surpyl", które Krzyżacy kilkakrotnie, lecz daremnie próbowali zdobyć. Twierdza ostatecznie została zdobyta dzięki zdradzie kilku- zapewne głodnych wojowników jaćwieskich. Po zdobyciu, Krzyżacy warownię zburzyli.

Kesza schowaliśmy w drzewie z wieloma dziurami do którego dojdziecie ścieżką przez szczyt góry. Dostęp do kryjówki jest tylko od strony stromego zbocza, po deszczu bobrowanie może okazać się niebezpieczne. Uważajcie, żeby nie spalić fajnej kryjówki, bo w sezonie szlakiem przechodzi naprawdę dużo turystów.

Na szczycie jest duża polana, warto wziąć na górę koc bo to dobre miejsce na odpoczynek.