Kamień "Czerwona skała"

jest ciekawostką geologiczną, bowiem jest to olbrzymia bryła granitu tzw. rapakiwi, który rzadko u nas występuje , gdyż pochodzi z obszaru Finladii i jest jak granit stosunkowo kruchy co powoduje jego szybkie wietrzenie. Ludność kaszubska większość tych głazów nazywa w swych opowieściach "diabelskimi kamieniami" lub "stolemowymi kamieniami".

Granit rapakiwi (fin. rapakivi - zgniły kamień) — skała magmowa głębinowa, barwy czerwono-brunatnej, o strukturze gruboziarnistej, porfirowej.Składa się z dużych czerwonych lub różowoczerwonych kryształów skaleni potasowych, otoczonych zielonkawą obwódką oligoklazu oraz poprzerastanych wrostkami kwarcu, hornblendy i biotytu. Łatwo podlega procesom wietrzenia. Został opisany w 1891 roku przez fińskiego petrologa Jakoba J. Sederholma.

Granit Rapakivi występuje w największych ilościach w południowo-zachodniej Finlandii, można go też znaleźć w Szwecji, północno-zachodniej Rosji oraz na Wyspach Alandzkich. W Polsce występuje w postaci silnie zwietrzałych głazów narzutowych przywleczonych przez lodowce w okresie plejstocenu.

Wykorzystywano go w średniowieczu na Wyspach Alandzkich do budowy kościołów.

stolem - w baśniach ludu kaszubskiego jest on olbrzymem o nadludzkiej sile, budzącym strach, wyrwidąb-waligóra. Postać występuje również w bliskiej kulturowo mitologii skandynawskiej i posiada podobną konotację.

legenda o krześle stolema

W dawnych czasach na Pomorzu ponoć żyły olbrzymy. Nazywano je stolemami. Były tak wielkie, że przerastały największe kościoły i wszelkie ludzkie budowle. Przez długi czas żyły z ludźmi w zgodzie, lecz musiały opuścić te tereny i udały się do dalekiej Skandynawii.

W czasie gdy już dawno o stolemach zapomniano, w Gdańsku budowano największą świątynię, jakiej dotąd nie widział świat. Właśnie ukończono część potężnej ceglanej wierzy, której jeszcze brakowało zwieńczenia i dachu, gdy nagle z morza zaczął wyłaniać się potężny stolem.

Najpierw mieszczanie przelękli się gościa i pouciekali do domów. Stolem zaś, gdy zobaczył potężną wieżę, uznał, że ludzie przygotowali dla jego wygody krzesełko, więc na nim usiadł, oczekując na gości. Szybko okazało się, iż potwór nie ma wrogich zamiarów. Mieszkańcy przyjęli go życzliwe. Po krótkiej gościnie Stolem udał się w drogę powrotną. W zamian za gościnę podarował mnóstwo małych kamiennych figurek, które mieszczanie umieścili na pamiątkę na szczytach swoich kamienic oraz potężne kule, które umieszczono przy wejściach do miejskich domów