Wilga
Wilga to ptak wielkości szpaka o zgrabnej, proporcjonalnej budowie ciała. Samiec wyróżnia się jaskrawym żółtym upierzeniem w odcieniu kwiatu słonecznika. Na kontrastujących z resztą ciała czarnych, lśniących skrzydłach widnieją sierpowate żółte plamy. Ogon jest także czarny z żółtym po bokach końcem. Samica wierzch ciała ma w dość żywym oliwkowo-zielonym kolorze, spód zaś biały z niezbyt wyraźnym, podłużnym, brązowawym kreskowaniem.
Pomimo barwnego upierzenia i słusznych rozmiarów wilga jest ptakiem rzadko widywanym. Zamieszkuje lasy liściaste i mieszane, rzadziej parki z wysokim drzewostanem, odwiedza również sady. Prowadzi jednak skryty tryb życia: gniazduje, poluje i śpiewa wysoko w gęstych koronach drzew, pomiędzy liśćmi. W czasie jesiennych i wiosennych migracji podróżuje samotnie lub w niewielkich gromadach zazwyczaj nocą, nie dając okazji do obserwacji.
Głos wilgi to przede wszystkim piękne, donośne, fletowe nawoływania, w ludowym tłumaczeniu opisywane jako „zofija”. Nie jest to może dokładne odwzorowanie zawołania wilgi, ale pozwala zapamiętać okres przylotu i początek jej gniazdowania. Wilgi przylatują bowiem w połowie maja, kiedy też przypadają popularne imieniny Zofii. Melodyjne głosy samca i samicy są przeplatane tłumionym, przeciągłym okrzykiem. Na przełomie czerwca i lipca do nawoływań pary wilg dołączają mało eleganckie, głośne skrzeki. To podchowane pisklęta – tak zwane podloty – wychodzą z gniazda i poznając sztukę latania starają się nadążyć za rodzicami, a jednocześnie motywować ich do przynoszenia pokarmu. Głos młodzieży kojarzyć się może z kłopotami żołądkowymi i mocno kontrastuje z melodyjnym głosem dorosłych wilg. Mówi się, że śpiew wilgi wróży deszcz… Nie należy lekceważyć takich ludowych mądrości. Wilgi rzeczywiście silnie reagują na zmiany pogody, a w czasie deszczu stają się szczególnie aktywne.