Teren Zespołu "Doły Piekarskie" obejmuje obszary powyrobiskowe, na których od 1890 do początku XX wieku funkcjonowała kopalnia odkrywkowa żelaziaka brunatnego (limonitu) i dolomitu. Część obecnego obszaru była także gruntami ornymi, które zostały rozcięte w kilka wachlarzowato uformowane dolinki, do których w celu wywożenia urobku została doprowadzona kolejka wąskotorowa. Przed II wojną światową, teren ten, już nie wykorzystywany, był pozbawiony roślinności. Na początku lat 60. XX w. teren wyrobisk został częściowo sztucznie zalesiony, jednak w większości nastąpiła naturalna sukcesja. Pod koniec wojny na wzniesieniach powstał fragment niemieckiej linii obrony B-2 biegnącej od Siewierza do Miedar, na który składały się żelbetowe stanowiska ogniowe potocznie nazywane kochbunkrami.
W zespole przyrodniczo-krajobrazowym "Doły Piekarskie" wyznaczona została w 2007 roku ścieżka dydaktyczna. Poprowadzono ją w tak, by ingerencja w środowisko naturalne była jak najmniejsza. Ścieżka jest oznakowana - umieszczonych zostało na niej 5 tablic informujących między innymi o wartości przyrodniczej zespołu i o działaniach zabronionych na jego obszarze.