Jeszcze dwa lata temu stał na straży lasu. Teraz stoi na straży bruku, bo większość lasu wzdłuż drogi została wycięta. Ot, taki los lasów gospodarczych. Sam bruk pochodzi prawdopodobnie z czasów II wojny światowej.

Dęby (łac. Querqus) to magiczne stworzenia. W przeszłości przez ich rozwidlone gałęzie, niekiedy celowo w tym celu rozszczepione, przenoszono słabowite, ułomne, cierpiące na „wielką chorobę” (czyli padaczkę) lub „ciotuchę” (czyli „malarię”) dzieci. Po „kuracji” gałęzie składano, okręcając je sznurkiem. Praktyki te stosowano w Polsce pod koniec XIX w. i na początku XX w. Liście dębu i żołędzie, a nawet całe gałęzie, odpowiednio spreparowane i wsparte zaklęciami, leczyły wrzody, kołtuny, kurzą ślepotę i „drygawicę oczów”. Znachorzy, „zamawiacze” i czarownicy używali liści bądź żołędzi dębu do wykrywania złodzieja, rzucania uroków, zadawania choroby, a nawet śmierci. Jednocześnie jednak Zygmunt Gloger w „Encyklopedii staropolskiej” pisał: Na Mazowszu i Podlasiu nadnarwiańskiem lud utrzymuje, że aby się chleb domowy dobrze „darzył“ czyli udawał, w dzieży powinno być choć kilka klepek dębowych.

Długowieczność i okazały wygląd dębów od wieków sprawiały na ludziach duże wrażenie. Stare okazy czczone były jako przybytek bóstwa przez większość pierwotnych ludów Europy. Starożytni Rzymianie i Grecy wierzyli, że dąb jest siedzibą ich najwyższych bóstw – Jowisza i Zeusa. Dlatego też Rzym wieńczył swoich wybitnych obywateli za zasługi wieńcem z liści dębowych corona civica. Wzmianki o tych drzewach znajdują się także w Starym Testamencie, gdzie napisano o Abrahamie siadającym pod dębami Mamre.

Strażnik bruku ma ok. 3,67 m obwodu w pierśnicy mierzonej na wysokości 1,3 m. Około 18 metrów dalej znajduje się kolejny pomnikowy dąb – ten ma ok. 3,44 m obwodu w pierśnicy. Niedaleko jest jeszcze trzeci dąb – ten ma ok. 3,13 m obwodu w pierśnicy. Znajduje się na nim tabliczka informująca o tym, że jest to pomnik przyrody. Co ciekawe, w Centralnym Rejestrze Form Ochrony Przyrody nie widnieje taki pomnik.

„Nasz" dąb nie jest pomnikiem przyrody, ale drzewem użytecznym ekologicznie. Umieszczona na nim budka służy nietoperzom. Zresztą, budki dla latających stworzeń są istotnym elementem tego lasu.

Brukowana droga prowadząca przez las jest udostępniona dla lokalnego ruchu samochodów (dojazd do posesji), ale nie wolno zatrzymywać na niej aut.

UWAGA! W logbooku macie zapisany kod, który stanowi element „hasła” prowadzącego do skrytki finałowej.

Kesza najlepiej zamykać do góry dnem. Jak już wyjąłeś i chcesz schować, sprawdź, czy żerdź trzyma się magnesu. 

W skrytce znajdują się certyfikaty dla kilkunastu pierwszych znalazców. Jeśli znalazca skrytki zauważy, że certyfikaty się kończą (bo np. skrytkę odnajdzie grupa osób), prosimy o informację.

-----

Puszcza Stromiecka to teren położony między rzekami Wisłą, Radomką i Pilicą a drogą krajową nr 7 (S7). Tutejsze lasy były znane już w średniowieczu. Jan Długosz w swojej kronice pisał o Tatarach, którzy w 1241 roku najechali na Polskę i zatrzymali się w „wielkim lesie, który u Polaków zowią Stremech”. Ta prastara puszcza ucierpiała najbardziej podczas II wojny światowej – w trakcie walk o przyczółek warecko-magnuszewski latem 1944 roku zniszczone zostały 3 tysiące hektarów lasu, w tym 500 hektarów starodrzewu puszczańskiego, a ok. 7 tysięcy hektarów zostało przerzedzone, okaleczone i uszkodzone przez postrzelanie. To, co istnieje do dziś, opisujemy w naszych keszach.

-----

Skrytka powstała w ramach realizacji zadania publicznego pn. „Anima Loci rozwija aktywną turystykę na ziemi radomskiej i świętokrzyskiej”, dofinansowanego ze środków budżetu państwa w ramach Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030.