W wiekach XVII i XVIII była to świątynia jezuicka, najzamożniejsza w mieście, stanowiąca perłę architektury barokowej, świadectwo chwały zakonu i jego kontrreformacyjnej działalności.
Projektantem i twórcą budowli był włoski architekt – jezuita Jan Maria Bernardoni.
Na ówczesne czasy nowatorskie było rozwiązanie, jakim było wtopienie kościoła w ciąg otaczających murów i zamknięcie osi starej uliczki fasadą kościoła. Styl ten od tego czasu często był naśladowany.
Po II wojnie światowej świątynię przejęło wojsko. Wnętrze kościoła pozostało dość surowe. Jego wielkim atutem jest natomiast wspaniała akustyka.