Żeremie – siedlisko bobra zbudowane z gałęzi, trawy, łodyg trzcin, liści, części drzew i innych naturalnych surowców, łączonych za pomocą błota. Żeremie przybiera kształt stożka lub zaokrąglonej kopuły z wierzchołkiem wystającym ponad taflę wody. Bobry budują żeremia na terenach podmokłych i zabagnionych, czasami w obrębie stromego brzegu rzeki, częściej jednak na płytkich ciekach wodnych. Wejście do żeremia znajduje się pod wodą (często jest więcej niż jedno). Sama konstrukcja liczy zwykle do 3 metrów wysokości (ponad wodę wystaje około 1,5 metra), a jej średnica mierzy kilkanaście, do dwudziestu metrów. Pojedyncze żeremie zamieszkuje rodzina bobrów, składająca się z rodziców i dwóch, trzech miotów, co daje zwykle do ośmiu osobników w jednym domostwie. Poszczególne rodziny zmieniają swoje żeremia, budują nowe, a niejednokrotnie wracają do starych, niegdyś opuszczonych. Bobry w żeremiach spędzają całą zimę, ale nie zapadają w sen zimowy. Wewnątrz żeremia znajduje się zawsze sucha komora (ponad powierzchnią wody), gdzie gromadzony jest pokarm – głównie gałęzie wierzb i topól oraz kora. W komorach znajdują się wejścia do podwodnych tuneli, których może być kilka i które osiągają często długość kilkudziesięciu metrów. Służą im nie tylko do transportowania pożywienia z lądu do suchych komór, ale zapewniają też maksimum bezpieczeństwa. Bobry budują nie tylko żeremia, ale także tamy, którymi regulują rozległość swojego terytorium. Tamy chronią również same żeremia, a wszelkie uszkodzenia w ich obrębie są natychmiast naprawiane. Działalność „inżynieryjna” bobrów jest bardzo ważna dla całego środowiska, ponieważ przekształca wygląd cieków i rzek, a przez co uspokajają wodę, chroniąc przed powodziami i gwałtownym wzrostem poziomu wód.