Rotunda Panoramy Racławickiej we Wrocławiu jest interesującym przykładem architektury brutalistycznej, mimo że jej forma nawiązuje do klasycznych rotund wystawienniczych. Budynek, zaprojektowany przez Marka Dziekońskiego, został ukończony w 1967 roku jako przestrzeń do ekspozycji monumentalnego obrazu przedstawiającego bitwę pod Racławicami.
Cechy brutalizmu w Rotundzie Panoramy Racławickiej:
Surowość materiałów – głównym budulcem jest beton, który w duchu brutalizmu nie jest maskowany ani ozdabiany, lecz eksponowany w swojej surowej formie.
Monolityczna bryła – rotunda jest masywną, ciężką konstrukcją o wyrazistej, jednolitej formie, co wpisuje się w estetykę brutalizmu, który często rezygnuje z dekoracyjności na rzecz funkcjonalizmu.
Ekspresyjna forma – choć budynek ma geometryczny, cylindryczny kształt, jego zwieńczenie w postaci iglicy i promieniście rozłożonych żelbetowych żeber dodaje mu dramatyzmu i industrialnego charakteru.
Brak zdobień – elewacja rotundy jest minimalistyczna i nie posiada zbędnych detali. Dominuje surowość, co jest typowe dla brutalizmu, który ceni szczerość konstrukcji.
Przytłaczająca skala – masywność budowli sprawia, że jest ona monumentalna i nieco przytłaczająca w odbiorze, co jest częstym zabiegiem w architekturze brutalistycznej.
Rotunda Panoramy Racławickiej to przykład brutalizmu o nieco lżejszym charakterze, łączącego funkcjonalność z ekspresją formy. Jej surowy, betonowy charakter wciąż stanowi istotny element powojennego krajobrazu architektonicznego Wrocławia.