Kasztanka i Bucefał to konie, które zapisały się w historii nie tylko jako wierzchowce swoich słynnych właścicieli – Józefa Piłsudskiego i Aleksandra Wielkiego – ale również jako symbole wyjątkowej więzi między człowiekiem a zwierzęciem, lojalności oraz niepowtarzalnego charakteru.
Kasztanka, jasnokasztanowata klacz z białą łysiną, urodzona około 1910 roku, była wierną towarzyszką Józefa Piłsudskiego od początku szlaku bojowego I Brygady Legionów Polskich. Choć płochliwa i wrażliwa na odgłosy bitew, odnajdywała spokój jedynie u boku swego pana. Była do niego bardzo przywiązana, a Piłsudski darzył ją czułością i traktował jak powierniczkę. Po wojnie Kasztanka została „emerytką”, lecz nadal uczestniczyła w ważnych uroczystościach. Jej śmierć w 1927 roku głęboko poruszyła marszałka.
Bucefał, ogier o potężnej budowie, czarnej maści z białą gwiazdą na czole, był koniem dzikim i nieokiełznanym, aż do momentu, gdy młody Aleksander Macedoński dostrzegł jego lęk przed cieniem i dzięki cierpliwości oraz empatii potrafił go oswoić. Od tamtej pory stali się nierozłączni. Bucefał pozwalał dosiadać się tylko Aleksandrowi, klękał przed nim, a w czasie bitew wyczuwał jego intencje, stając się niemal przedłużeniem woli wodza. Był nie tylko środkiem transportu, ale legendarnym symbolem odwagi i zrozumienia.
Oba konie – choć tak różne pod względem charakteru i epoki – łączy wyjątkowa relacja z człowiekiem, oddanie oraz miejsce w narodowej i militarnej symbolice. Kasztanka pozostała w pamięci Polaków jako łagodna towarzyszka Piłsudskiego, Bucefał zaś jako uosobienie mocy i determinacji Aleksandra w dążeniu do chwały.
Koniec końców, Kasztanka brzmi lepiej... Na pewno lepiej niż Bucefał 😁
Kesz: mały pojemnik z logbookiem