Z moim krótkim doświadczeniem na GC, postanowiłem sprawdzić "czym pachnie OC" 

Z biegiem czasu przekonasz się, że w moich skrytkach pojemnik finałowy jest tylko dodatkiem do - mam nadzieję - dobrej zabawy. Nie oczekuj po nim fajerwerków, chyba że tak zaplanuję. :)

Tym razem pójdziemy na spacer. Zapraszam na Szczęśliwice.

To będą te same podchody, w jakie bawiłeś się rysując kredą, na piasku lub układając z patyków strzałki. Jedyna różnica to sposób oznaczania kolejnych etapów. Taki lajtowy multikesz. Od ostatniego razu gdy bawiłem się w podchody, minęło kilkadziesiąt lat. Dzisiejsza technika umożliwi grę z wykorzystaniem narzędzi mówiących więcej niż „strzałka”.
Postanowiłem wykorzystać ogólnodostępne systemy kodowania, jakie powstały na przestrzeni ostatnich lat.
Warunkiem uczestnictwa w grze jest posiadanie urządzenia odczytującego kody paskowe, QR a także wyposażonego w moduł NFC. W najprostszym przypadku będzie to smartfon z odpowiednimi aplikacjami na pokładzie. Do odczytu potrzebne jest światło, więc zabierz dobrą latarkę chcąc ruszyć na polowanie gdy zrobi się ciemniej.
Prostym byłoby rozlokowanie kodów i przegnanie Ciebie ich tropem, ale podrzucona (bez zanudzania szczegółami technicznymi) garstka ciekawostek nigdy nie zaszkodzi.

Zacznijmy od malarza i wynalazcy, który wsławił się … wynalezieniem maszyny do cięcia marmuru. Od razu wiemy, że chodzi o Samuela Morse’a :) Wcale nie był pionierem w wykorzystaniu elektryczności do przesyłania wiadomości. Już przed jego wynalazkiem firmy zarabiały na przesyłaniu informacji za pomocą telegrafu igłowego (w uproszczeniu, kompas na końcu linii wychyla się w zależności od przepływu prądu w elektromagnesie). W odpowiedzi na wysokie ceny usługi, powstawały całe słowniki skrótów, gdzie sprytni klienci zamiast pisać „prosze o rezerwację pokoju” pisali „prkoju”, Geniusz zastosowania kropki i kreski w połączeniu z wprawą telegrafistów, pozwolił na szybkie zredukowanie cen na rynku, poprzez zwiększenie prędkości przekazu. Zauważ, że podglądając zecerów (młodzi, a kto to taki?) przy pracy, Samuel zastosował najkrótsze kombinacje znaków, dla najczęściej powtarzających się liter. Jakże sprytne. Zachowując odpowiednie proporcje długości kropka/kreska/przerwa, informację można przekazywać mrugając światłem, piszcząc dźwięki, machając rękoma, mniej lub bardziej automatycznie itp. itd. "Co uczynił Bóg" - taką treść miała pierwsza depesza Morse’a nadana 24.05.1844

A jak płynnie przejść z kodu Morse’a do kodu paskowego? Otórz pan Bernard Silver podsłuchał, jak właściciel sieci handlowej żali się na nieefektywny sposób katalogowania mnóstwa towarów. Porozmawiał o tym z Normanem Woodlandem, który zainspirowany rozciągnął kod Morse’a w jednym kierunku – już widzisz co było pierwowzorem kodu paskowego. Nikt wtedy nie śnił o laserowych czytnikach i z pewnych powodów pierwsze kody kreskowe miały postać... kołową. Kłopotem był odczyt danych, eksperyment z żarówką dużej mocy skończył się spaleniem kartki z kodem. Idea musiała zaczekać aż do wygaśnięcia patentu i wynalezienia lasera. „Pierwszym zeskanowanym produktem była guma do żucia Wrigley zakupiona w supermarkecie Marsh w Troy, Ohio 26 czerwca 1974 roku o godzinie 08:01. Produkt kosztował 67 centów, a jego opakowanie znajduje się w National Museum of America History w Waszyngtonie”.

Logistyka, śledzenie towarów i ich jednoznaczna identyfikacja to w połączeniu z możliwością redukcji dokumentacji główne zastosowania kodów paskowych. Rzadko kiedy same kody niosą informację inną, niż wynikająca z potrzeby identyfikacji, moja skrytka zilustruje, że niektóre standardy się do tego nadają, choć ilość danych może być mocno ograniczona.
Problemem kodów paskowych operujących w jednowymiarowo jest małe upakowanie danych. Jasne że można (i tak się dzieje) tworzyć układy piętrowe a na upartego niewygodne kody „taśmowe” hihi ale... lepiej było wpaść na pomysł kodów dwuwymiarowych.

Mówimy właśnie o "kwadratowych" kodach np. QR (quick response, wynalazcy Masahiro Hara i Takayuki Nagaya,). Tutaj zerojedynkowy układ jasnych i ciemnych pól pozwala na znaczące zwiększenie ich funkcjonalności. Poza logistyką stosuje się je w celach reklamowych i tam, gdzie chcemy w wygodny dla odbiorcy sposób przekazać określony zdefiniowany typ informacji. Sam stosuję QR np jako wizytówkę. Najmniejsze kwadraty mają 21x21 pól, największe 177x177 modułów. Istnieje wiele systemów kodowania 2D, zdecydowanie najpopularniejsze są kody QR. 

Naszą przygodę kończymy z technologią NFC (Near Field Communication), korzystasz z niej za każdym razem, gdy dokonujesz płatności zbliżeniowo. „Początki NFC sięgają roku 1945, kiedy to Leon Theremin wynalazł urządzenie do nasłuchiwania, o nazwie The Thing. Wynalazek był wykorzystywany przez Związek Radziecki do szpiegowania amerykańskiego ambasadora w Moskwie. Konstrukcja, dzięki zastosowaniu pasywnego przesyłania strumienia audio, została protoplastą technologii RFID, z którego wywodzi się NFC.” Wewnątrz np. karty lub naklejki tkwi układ scalony, który zasilony poprzez spiralną antenkę zewnętrznym polem elektromagnetycznym potrafi skomunikować się z dedykowanym urządzeniem. Może to być czytnik kart, telefon, telewizor, zestaw głośnikowy - co kto woli, ogranicza nas tylko fantazja do znalezienia nowej funkcjonalności.

 Zabierz ze sobą urządzenie czytajace tagi NFC

Ciekawostką jest że już „w latach 2006-2008, fińskie miasto Oulu stało się stolicą NFC. Miejscowość została oznaczona 1500 znacznikami NFC. Można je było znaleźć w każdym autobusie, przystanku czy też w restauracjach i teatrach. Projekt ten został sfinansowany przez ITEA i nosi nazwę SmartTouch”.


Pozdrawiam,
lukuj

- MORSE: "Przy Parku" po prawej, pasek, nie na przystanku

tutaj

- BARCODE: magnetyk, lewa góra, pasek

- QR CODE: kępa drzew, na wysokości oczu, kwadtat 8x8cm

- NFC: odczyt, z tyłu

- FINAŁ - na sznurku, nisko, przy ósmym licząc od bramy.

WAŻNE - warto mieć sprawdzoną aplikację do odczytywania kodów. Czasami problem braku odczytu nie leży w telefonie a aplikacji. Na wszelki wypadek zainstaluj dwa spośród tego typu programów. Czytelność każdego kodu została przeze mnie sprawdzona.

I taka smutna dygresja na koniec.

Uzależnieni (przynajmniej młodsze pokolenie) od przegryzania informacyjnej beztreściwej papki, stajemy się wtórnymi analfabetami. Chrońcie swoje dzieciaki. Pokażcie im jak odbierać sztukę, jak brzmi prawdziwa muzyka i różne rodzaje harmonii, razem napiszcie „esej o dupie Maryny”, wbijcie kilka gwoździ smartphonem. Na pal Pokemony! Zawiesić konto na szajsbuku. Życie w realu nie boli!