Skrzynka należy do serii

Atlas Polskich Ryb

Jak wszystkim wiadomo - ryby łowi się za pomocą wędki. Nie wyruszaj na kesze bez odpowiedniego sprzętu. Jeśli wybierasz się na wędkowanie po raz pierwszy w życiu - instrukcję dotyczącą łowienia keszy znajdziesz w opisie skrzynki finałowej (KLIK).

Zdecydowana większość keszy umieszczona jest na sosnach, na wysokości mniej więcej 8 metrów.

UWAGA! Sprawdź kolor taśmy izolacyjnej, oklejonej tuż pod nakrętką złowionej PETki oraz zapisz znajdującą się w logbooku "rybkocyferkę". Dane te będą Ci potrzebne do ustalenia współrzędnych pojemnika finałowego.

Każdy kesz jest zagadką, której rozwiązania szukasz, studiując listing. Życzę udanej zabawy!

LESZCZ

Nazwanie kogoś leszczem z reguły nie kojarzy się z niczym pozytywnym. Według słownika leszcz to zarówno „ryba słodkowodna z rodziny karpiowatych”, jak i „frajer czy tchórz”. Nie ma pewności czym leszcz zasłużył sobie na taki tytuł, poza tym, że nie wyróżnia się niczym specjalnym wśród bogatej rodziny karpiowatych, która, nawiasem mówiąc, jest najliczniejszą w gatunki rodziną kręgowców. Zrozumiałe jest, że trudno być wyjątkowym pośród tak licznego rodzeństwa. Leszcz jednak nie wydaje się być przejęty ogniem krytyki w jego stronę i nadal robi swoje, zajmując się tym, co udaje się mu najlepiej – przeżyciem. 

Wygląd:

Leszcz osiąga ponad 6 kg masy ciała i do 82 cm długości. Rekordowy okaz złowiony w 1912 w Finlandii ważył 11,5 kg. Ciało silnie wygrzbiecone oraz bocznie spłaszczone, pokryte dużymi, łatwo usuwalnymi łuskami. Otwór gębowy dolny, tworzy charakterystyczny, wysuwalny ryjek. Wzdłuż linii bocznej powyżej 50 łusek. W płetwie odbytowej powyżej 23 promieni, w płetwie grzbietowej 9-10 miękkich promieni. Grzbiet leszcza jest ciemny, z zielonkawym lub brązowawym odcieniem, brzuch białawy, płetwy szaroniebieskie, jego boki zaś u młodych osobników srebrzyste, z wiekiem często uzyskują złotawy połysk. Ubarwienie może się różnić w zależności od środowiska, w którym dany osobnik przebywa. 

Występowanie:

Leszcz występuje w niemal całej Europie z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, Apenińskiego, zachodniej Francji, południowej części Półwyspu Bałkańskiego, północnej Szkocji oraz północnej Skandynawii. Występuje także w zachodniej Azji, został też zaaklimatyzowany na wielu obszarach Syberii. W Polsce jest pospolity w dużych jeziorach, rzekach nizinnych i w przybrzeżnej strefie Bałtyku. W Europie występują 2 podgatunki leszcza: - Abramis brama orientalis – rejon Morza Kaspijskiego i Aralskiego. - Abramis brama danubu – dorzecze Dunaju. Żyje w stadach w dolnych partiach dużych rzek (kraina leszcza), w jeziorach i zbiornikach zaporowych, najchętniej przebywa w głębokiej wodzie z bogatą roślinnością. W niektórych zbiornikach występuje bardzo licznie, co prowadzi do karłowacenia populacji. 

Odżywianie:

Leszcz jest typowym bentosożercą – żywi się zwierzętami zamieszkującymi osady denne. Dzięki właściwościom swojego aparatu gębowego jest w stanie zasysać muł, a następnie wypluwać go i wyszukiwać cząstki pokarmu. Młode osobniki żywią się zooplanktonem. 

Rozmnażanie:

Dojrzewa płciowo w wieku 4–7 lat. Trze się na płyciznach, gromadnie w V i VI przy temperaturze 12–16 °C. U samców w tym czasie na głowie i grzbiecie występuje wysypka tarłowa. Samica składa ikrę kilkukrotnie na roślinności podwodnej lub, w razie jej braku, na zanurzonych gałęziach. Narybek tworzy duże ławice. Rośnie bardo wolno, w wieku 7-8 lat mierzy około 30 cm. 

Ochrona:

Wymiar ochronny ma tylko w wodach Bałtyku - wynosi on 40 cm.

Ciekawostki:

W sierpniu w Nowym Warpnie (powiat policki) odbywa się tradycyjne Święto Leszcza.