OPIS MIEJSCA:
Ringstand 58c (Ringstand Bauform 58c, Tobruk, Regelbau 58c) – niemiecki typ małego schronu bojowego wykonanego z żelbetu, przystosowanego do prowadzenia ognia okrężnego. Konstrukcja schronu oparta była na projekcie włoskiego schronu wykorzystywanego podczas walk o Tobruk w Afryce Północnej, stąd potoczna nazwa. Schrony Ringstand 58c były powszechnie stosowane przez Niemców, pierwsze z nich zbudowano na Wale Atlantyckim w 1942 roku.
Schron posiadał dwa przedziały: dolny, w którym znajdował się m.in. skład amunicji oraz górny, dostępny po kilku schodkach przedział bojowy, z otworem w stropie. Schron wkopany był w ziemię i ponad jej poziom wystawał jedynie strop przedziału bojowego z otworem do prowadzenia ognia. Wejście prowadziło przez boczny otwór w ścianie dolnego przedziału schronu, poprzez wykop. Załoga była zwykle dwuosobowa. Zaletą schronu były małe rozmiary, znacznie utrudniające jego wykrycie i zniszczenie. Także niskie koszty budowy i prosta konstrukcja w porównaniu do tradycyjnych schronów sprzyjały powszechnemu ich stosowaniu jako elementów fortyfikacji polowych i uzupełnienie fortyfikacji stałych (Wał Atlantycki, Wał Pomorski, MRU i inne).
Najczęstszym uzbrojeniem schronu był ukm: MG 34 lub MG 42. Strzelano wystawiając broń na dwójnogu na zewnątrz schronu. W niektórych przypadkach karabin umieszczano na zainstalowanej w górnym otworze stalowej obrotnicy, co pozwalało prowadzić pewny ogień praktycznie we wszystkich kierunkach. Strzelec w postawie bojowej stał na stopniach (podnóżkach) wmontowanych w ściany przedziału bojowego. W przypadku zagrożenia chował się we wnętrzu schronu.
OPIS SKRZYNKI:
Mały pojemnik ukryty w wysadzonym obiekcie, nisko.