Jan Radoliński – (1726-1796) był synem Józefa Stefana Radolińskiego i Teresy z Wybranowa Swiniarskiej, znany był z pobożności. Gdy jego ojciec zmarł był jeszcze niepełnoletni, spadkobiercy podzielili się majątkiem, którego wartość szacowano na 400 000 złotych polskich. Brał udział w konfederacji barskiej, razem ze swym szwagrem, dowódcą wojsk konfederacji, walczył w bitwie pod kołem, gdzie został wzięty do niewoli przez Rosjan. Ubierał się tylko w polski kontusz i wyznawał polskie obyczaje Jego żona była Brygida Gałecka. Jarocin w tym okresie bardzo ucierpiał z powodu wojen epidemii i pożarów. Po jednym z nich w 1773 roku w mieście osiadłych mieszkało jedynie 30 mieszczan. Jan próbował temu zaradzić drogą różnych przywilejów zasiedlić ponownie miasto, miedzy innymi Żydami, dla których wydał w 1773 roku korzystny przywilej. Z sześciorga dzieci tylko 3 dożyła wieku pełnoletniego (Franciszek, Ignacy i Petronela). Radoliński nakazał skrupulatne ściąganie podatków z mieszkańców, bez względu na ich pokrewieństwo i powiązania. Zakazał spożywania alkoholu w czasie sądowych rozpraw(!). Nakazał również zbudowanie szkoły powszechnej. U króla Stanisława Augusta uzyskał pozwolenia na zwiększenie liczby jarmarków miejskich, dzięki którym wzrastały wpływy do budżetu miasta. Z własnych środków finansował remont kościoła św. Marcina. Jego majątek należał do najlepszych w Wielkopolsce, słynął z pięknych lasów dębowych, szynkowni, wiatraków i dobrze utrzymanych dróg. Po drugim rozbiorze Polski, Jan nie mógł pogodzić się z tym faktem, co powodowało liczne zatargi z władzami Pruskimi, w końcu sprzedał Jarocin za 400 000 złotych polskich synowi Ignacemu.