Czara Włocławska to niewątpliwie jeden z najcenniejszych zabytków sztuki w Polsce. Odnaleziona (wyorana na polu) 3 maja 1909 roku na przedmieściu Bularka ,przy drodze prowadzącej do Brześcia Kujawskiego przez Michała Marciniaka i Jana Sapińskiego.
Czara trafiła do klasztoru oo. Reformatów. Ówczesny delegat prowincjała, o. Benedykt Wiercioch przekazał ją Szymonowi Rajcy z Muzeum Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego we Włocławku, ten zaś zaniósł ją do ks. Władysława Górzyńskiego, profesora Wyższego Seminarium Duchownego.
Po konserwacji wykonanej przez firmę Braci Łopieńskich w Warszawie, czara została wywieziona do Krakowa, do Muzeum Narodowego, by uchronić ją przed konfiskatą i wywiezieniem do Petersburga przez Rosjan. W 1910 roku krakowskie muzeum nabyło czarę przekazując oo. Reformatom kwotę tysiąca koron, przeznaczonych później na modernizacje kościoła klasztornego.
Czara najprawdopodobniej pierwotnie była kielichem mszalnym. Jest to naczynie pozbawione stopy, wykonane ze srebra, częściowo złocone. Powierzchnia czary, wraz z czterema medialonami, które się na niej znajdują, zdobiona jest przedstawieniami wykonanymi w technice trybowania i rytowania. Łącznie umieszczonych jest osiem scen, przedstawiających dzieje Gedeona, pogromcy Madianitów, ze starotestamentowej Księgi Sędziów, Przedstawieniom figuralnym towarzyszą ornamenty roślinne i geometryczne.
Czara włocławska powszechnie datowana jest na X wiek, forma naczynia wywodzi się prawdopodobnie z Małej Azji. Niewykluczone, że do Polski została przywieziona przez benedyktynów.
"Bularka", miejsce znalezienia Włocławskiej Czary swoją nazwę zawdzięcza istniejącej tu niegdyś bularni. Słowo to, pochodzące od staropolskiego bułarnia, oznaczało dzisiejszą piekarnię.
Żródło: Wikipedia