Log in om de coördinaten te kunnen zien.
Hoogte: meter NAP
Provincie:
Polen > wielkopolskie
Cache soort: Traditionele Cache
Grootte: Micro
Status:
Gearchiveerd
Geplaatst op: 19-09-2019
Gemaakt op: 19-09-2019
Gepubliceerd op: 21-09-2019
Laatste verandering: 13-09-2020 
15x Gevonden 
2x Niet gevonden 
0 Opmerkingen 
1 Volgers 
31 x Bekeken 
14 x Gewaardeerd 
Beoordeeld als: gemiddeld
Cache attributen
Beschrijving
PL
Pierwszy Dom w Poznaniu powstał w 1923, w zaadaptowanych obiektach koszarowych w kwartale ulic: Bukowska, Szylinga, Grunwaldzka. Od 1926 kadra oficerska zaczęła jednak zbierać fundusze na postawienie Domu Żołnierza z prawdziwego zdarzenia.
W listopadzie 1935 rozpoczęto prace budowlane. 19 marca 1939 Dom przekazano Wojsku Polskiemu.
Najważniejszym pomieszczeniem była dwukondygnacyjna sala widowiskowa na 700 miejsc z dwustronnym balkonem. Wewnątrz mieściło się 225 różnych lokali użytkowych, m.in wzorcowy schron przeciwgazowy, czy agendy ZHP. W uroczystości przekazania budynku Wojsku udział brali: gen. Leon Berbecki, gen. Franciszek Wład, gen. Aleksander Osiński, minister Juliusz Ulrych, wojewoda Maruszewski, prezydent Poznania Tadeusz Ruge oraz abp Walenty Dymek.
Po zajęciu Poznania we wrześniu 1939 roku przez Niemców, Dom Żołnierza został przejęty przez sztab VI grupy operacyjnej policji bezpieczeństwa i służby bezpieczeństwa. Policja w III Rzeszy podporządkowana była od 1939 roku Głównemu Urzędowi Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA). Dzielił się on na dwa piony: policji porządkowej – OrPo i policji bezpieczeństwa – SiPo. SiPo składał się z dwóch członów - policji kryminalnej (KriPo) i Służby Bezpieczeństwa – SD, oraz budzącej grozę tajnej policji państwowej – gestapo. Siedziba gestapo mieściła się w Domu Żołnierza przy ulicy Niezłomnych 1 (Ritterstrasse).
W urzędzie funkcjonowało więzienie domowe (‘’Hausgefängnis’’). W części piwnicznej na gołej posadzce, skutych kajdanami, przetrzymywano około 40 do 120 więźniów. Większość z nich przetrzymywana była w ramach aresztu domowego (‘’Schutzhaft’’). Przyznawanie się do winy i podpisywanie protokołów przesłuchań wymuszane były torturami. Policyjny Sąd Doraźny (‘’Polizeistandgericht’’), w skład którego wchodził szef Gestapo i dwaj przez niego wyznaczeni ławnicy posiadali nieograniczone kompetencje. Wydawane przez nich wyroki nie podlegały apelacji.
oprac. Katarzyna Książkowska
Extra hints
Logs:
15x
2x
0x
