Kolejna wieś, kolejny kościół, kolejna skrzynka przy kościele, jakby nie było ciekawszych miejsc… Kościół jak kościół, typowy, aż do znudzenia w polskim pejzażu, wydawałoby się, ale jednak wyróżnia się. Mianowicie, nie jest to świątynia Kościoła Rzymskokatolickiego, ale świątynia Kościoła Polskokatolickiego parafii p.w. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i św. Józefa.

Warto się dowiedzieć co nieco o tym Kościele.

Kościół Polskokatolicki ma w Polsce 80 parafii i nieco ponad 20 tys. wiernych.  

Polskokatolicyzm narodził się nie w kraju macierzystym, lecz w Stanach Zjednoczonych, w wyniku sporów w Kościele katolickim wśród Polonii amerykańskiej w XIX wieku. Przyczyną były konflikty z księżmi pochodzenia irlandzkiego i niemieckiego, którzy nie rozumieli zwyczajów i problemów polskich emigrantów. Początkowo opór katolików pochodzenia polskiego miał charakter żywiołowy. W latach 1897–1904 formalnie powstały trzy główne ośrodki: w Buffalo, Chicago i Scranton.

W marcu 1909 ośrodek w Chicago, a pięć lat później ośrodek w Buffalo połączyły się z ośrodkiem w Scranton i utworzyły Polski Narodowy Kościół Katolicki (PNKK). Na swojego przywódcę polskokatolicy wybrali ks. Franciszka Hodura, który niedługo potem przyjął sakrę biskupią z rąk Arcybiskupa Unii Utrechckiej i włączył PNKK do rodziny kościołów starokatolickich.

Polski Narodowy Kościół Katolicki w latach dwudziestych XX wieku zaczął zakładać parafie również w Polsce. Polskokatolicy pojawili się na ziemiach polskich jako reemigranci ze Stanów Zjednoczonych, gdzie należeli do Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego (PNKK).

Po II wojnie światowej, władze Polski Ludowej niechętnie odnosiły się do instytucji kościoła narodowego, albowiem na jego czele stał obywatel „imperialistycznego” (w terminologii komunistycznej) kraju – bp Franciszek Hodur. W 1951 diecezja polska PNKK ogłosiła pod naciskiem aparatu bezpieczeństwa autokefalię od pozostałych diecezji Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego i utworzyła Kościół Polskokatolicki.

Kościół Polskokatolicki w czasach PRL-u blisko współpracował z władzą, oficjalnie krytykował kardynała Stefana Wyszyńskiego, a hierarchowie byli wybierani w porozumieniu z aparatem władzy.

Kościół Polskokatolicki wszedł po 1989 w nową rzeczywistość polityczną i społeczną. Żadnej z działających wówczas wspólnot nie ominęły problemy finansowe, majątkowe i przekształceniowe. Wytykani przez społeczeństwo polskie polskokatolicy, jako wierni komunistycznemu aparatowi, mieli nadzieje na powrót do jedności z PNKK (nie wyszło) i na odcięcie się od niechlubnej przeszłości.

W 2006 nastąpił rozłam w Kościele Polskokatolickim; część wyznawców opuściła tę wspólnotę i założyła Polski Narodowy Katolicki Kościół w RP.

Nauka Kościoła Polskokatolickiego nie odbiega od wiary i tradycji Kościoła katolickiego. W sprawowaniu tych świętych czynności posługuje się kalendarzem liturgicznym roku kościelnego. Najwyższą cześć Kościół oddaje Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu. Kościół oddaje cześć aniołom, apostołom, męczennikom i świętym, a wśród nich w szczególny sposób Maryi Pannie. Kościół uznaje tradycyjne 7 sakramentów, zgodnie z nauką Kościoła katolickiego. Eucharystia sprawowana jest pod dwiema postaciami: Ciała i Krwi Pańskiej. W Kościele Polskokatolickim w RP są sprawowane dwie formy spowiedzi: indywidualna (uszna w konfesjonale) oraz ogólna (sprawowana bądź jako odrębny obrzęd przed ołtarzem, bądź w połączeniu z mszą świętą w części zwanej spowiedzią powszechną). Do spowiedzi indywidualnej są zobowiązane przystępować dzieci oraz młodzież do sakramentu bierzmowania. Kościół Polskokatolicki w RP nie uznaje dogmatu o nieomylności papieża. Najwyższym organem Kościoła Polskokatolickiego w RP jest Synod Ogólnopolski zwoływany zgodnie z prawem Kościoła co 5 lat. W okresie międzysynodalnym najwyższym organem jest Rada Synodalna Kościoła (przewodniczący: bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański)

Godłem Kościoła Polskokatolickiego w RP jest otwarta księga Ewangelii, wsparta o krzyż i palmę, na tle promieniującej tarczy słonecznej z napisem „Prawdą, Pracą, Walką”. Hymnem Kościoła Polskokatolickiego w RP jest pieśń: „Tyle lat my, Ci, o Panie”.

i co najciekawsze: księża nie muszą żyć w celibacie; mogą zakładać rodziny.

A co do samej tutejszej parafii:

Parafia Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i św. Józefa w Długim Kącie – parafia Kościoła Polskokatolickiego w RP, położona w dekanacie zamojskim diecezji warszawskiej. Proboszczem parafii jest ks. dziekan dr Mieczysław Piątek. Msze św. sprawowane są zgodnie z ogłoszeniem proboszcza. Na terenie parafii znajduje się murowany kościół z początku XXI w., konsekrowany 26 lipca 2007 (parafialny). Do niedawna parafia posiadała także stary drewniany kościół, który zawalił się w 2010 r.

Parafia polskokatolicka Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Długim Kącie została erygowana 15 września 1975 r. przez ówczesnego zwierzchnika Kościoła biskupa Tadeusza Majewskiego. Pracami organizacyjnymi zajął się ks. Józef Pracz, który był pierwszym proboszczem powstającej placówki. W latach 1976–2016 proboszczem parafii był ks. dr Kazimierz Bonczar (od 1997 r. infułat).

Wyżej podane wiadomości o Kościele Polskokatolickim i tutejszej parafii przytoczyłem, wyselekcjonowałem i skompilowałem z Wikipedii. Tam znajdziecie bardziej szczegółowe dane, a mianowicie: parafia, Kościół Polskokatolicki i Polskokatolicyzm. 

Skrzynka to mikrus magnetyk z samym logbookiem przy słupku ogrodzeniowym.