Józef Zabielski ps. „Żbik” (ur. 21 października 1902 w majątku Powicie pod Mariampolem, zm. 31 maja 1981 w Londynie) – polski policjant, podkomisarz Policji Państwowej, żołnierz Wojska Polskiego, oficer Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, rotmistrz kawalerii, cichociemny w pierwszej ekipie zrzuconej w Polsce.

Będąc uczniem gimnazjum działał w POW (w latach 1916–1918) i harcerstwie. W czerwcu 1920 roku ochotniczo wstąpił do 50 pułku piechoty Strzelców Kresowych, z którym uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Uczestniczył również w III powstaniu śląskim, za co został odznaczony Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I klasy. Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum im. Marii Konopnickiej w Ostrogu w 1923 roku wstąpił do Szkoły Podchorążych w Warszawie. Kontynuował naukę w Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, po czym został wcielony do 3 szwadronu 7 pułku Ułanów Lubelskich, w którym był dowódcą plutonu. Po roku studiów na Politechnice Czeskiej w Pradze (1928/1929) wstąpił do Policji Państwowej, gdzie służył do 1935 roku jako dowódca szwadronu policji konnej w Warszawie. W okresie 1935–1939 był adiutantem Komendanta Głównego Policji Państwowej gen. bryg. Kordiana Zamorskiego.

We wrześniu 1939 roku w dalszym ciągu służył jako adiutant Zamorskiego. Przekroczył granicę polsko-rumuńską 18 września 1939 roku. 29 października dotarł do Francji, gdzie został skierowany na stanowisko dowódcy plutonu w 3 szwadronie 24 pułku ułanów 10 Brygady Kawalerii Pancernej (a od maja – plutonu przeciwpancernego i plutonu rozpoznawczego). Od 15 kwietnia uczestniczył również w kursie broni pancernej w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej w Serignon. Brał udział w walkach pod Champanbert, Montmirail, Montgivraux, Montbard i Dijon. W czerwcu 1940 roku dostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został powtórnie przydzielony do 24 pułku ułanów 10 Brygady Kawalerii Pancernej.

Zgłosił się do służby w kraju. Po konspiracyjnym przeszkoleniu w zakresie współpracy z lotnikiem (odbiór zrzutów) został zaprzysiężony 13 grudnia 1940 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 15 na 16 lutego 1941 roku w ramach operacji „Adolphus” dowodzonej przez kapitana (flight lieutenant) F. Keasta z 419. Eskadry RAF do specjalnych zadań. Placówką odbiorczą pierwszego zrzutu cichociemnych na terenie Polski (tzw. Ekipy 0) miał być punkt 7,5 km na południe od Włoszczowy (był to w ogóle pierwszy zrzut alianckich żołnierzy w okupowanej Europie). Samolot Armstrong Whitworth Whitley Z-6473 nie dotarł do celu. Dokonano „dzikiego zrzutu” na terenie wsi Dębowiec, ok. 10 km na północny wschód od Cieszyna, na terenie włączonym do Rzeszy. Skakali: Stanisław Krzymowski „Kostka” (dowódca ekipy), Józef Zabielski „Żbik” i kurier MSW bombardier Czesław Raczkowski „Orkan”, „Włodek”. „Żbik” w trakcie skoku uszkodził staw skokowy. Kurier został zatrzymany na granicy, jednak wszystkim pojedynczo udało się dotrzeć do Warszawy^[1]. Ranny Zabielski, tropiony przez Gestapo, przeszedł granicę do Generalnego Gubernatorstwa i przez Bielsko i Nowy Sącz również dotarł do Warszawy. Po wyleczeniu stopy wrócił na miejsce zrzutu w maju 1941 roku, odnalazł ukrytą pocztę i pieniądze i przekazał je do adresatów.

Został przydzielony na stanowisko pomocnika kierownika referatu lotnictwa Wydziału Lotnictwa Oddziału III Operacyjnego Okręgu Radom-Kielce AK (kierownikiem został Stanisław Krzymowski). W konsekwencji aresztowania jego rodziny w Warszawie został uznany za „spalonego” i odwołany z Okręgu. Jako emisariusz Komendanta Głównego AK do Naczelnego Wodza przedostał się w okresie lipiec-październik 1942 do Wielkiej Brytanii. Został tam przydzielony do Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza jako instruktor na kursach cichociemnych.

Od lipca 1943 do stycznia 1944 roku był przedstawicielem Oddziału Specjalnego w Algierze, gdzie zajmował się badaniem jeńców polskiego pochodzenia. Później ponownie był instruktorem w Ośrodku Wyszkolenia nr 10. Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii. Był właścicielem pensjonatu.

Opublikował wspomnienia: Pierwszy skok (Londyn, 1946), Wrócą orły. Cichociemni w poezji (Londyn, 1980) oraz Pierwszy skok, Wanda na Pawiaku i Powrót w książce pt. Drogi cichociemnych... (wyd. I, II, III, Veritas, Londyn, 1954, 1961, 1972, Bellona, Warszawa, 1993, 2008).

Odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (13 listopada 1942, udekorowany przez Władysława Sikorskiego 14 listopada 1942)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (22 stycznia 1976)^[2]
• Krzyż Walecznych – 11 listopada 1941 roku
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I klasy
• Medal Niepodległości.

źródło:  wikipedia.org