Mikulski Wilhelm Aleksander (1869–1947), chirurg, dyrektor szpitala, radny miejski, działacz społeczny. Urodzony 3 XI w Wilejce na Wileńszczyźnie, był synem Oktawiana i Jadwigi z Henrycych, bratem Idalii (1863–1929), nauczycielki. Ukończył gimnazjum w Mińsku Litewskim, później Wydział Lekarski uniwersytetu w Dorpacie (Tartu); dyplom lekarski otrzymał 22 III 1899. Praktykę odbywał w klinikach w Petersburgu i Krakowie. W 1910 przebywał w Wiedniu, gdzie specjalizował się w ginekologii i chorobach oczu, później wyjechał do Berlina, tam specjalizował się w rentgenologii. Ok. 1903 osiadł w Połocku w Cesarstwie Rosyjskim (tam przebywała jego rodzina), był dyrektorem i chirurgiem szpitala ziemskiego.

W 1906 jako lekarz brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej. W 1914 pracował jako chirurg Czerwonego Krzyża w Wilnie, następnie został przeniesiony do szpitala rodziny carskiej w Carskim Siole koło Petersburga. Przez pewien czas służył w pociągu sanitarnym księcia Putiatina. We wrześniu 1918 przybył do Warszawy. Pracował krotko w szpitalu w Dęblinie. Mimo propozycji pracy w charakterze chirurga w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie,

w 1919 przyjechał do Częstochowy, gdzie jego córka podjęła pracę jako pielęgniarka w szpitalu wojskowym. Podjął pracę jako chirurg a zarazem oficer WP w szpitalu wojskowym garnizonowym znajdującym się w Domu Księcia przy ul. Kościuszki (później

Wolności).

W 1921 podczas III powstania śląskiego jako ordynator szpitala wojskowego w stopniu ppłk.

opiekował się rannymi i chorymi ewakuowanymi z terenów walk – Lublińca, Olesna, Dobrodzienia. Od 1922 pracował jako ordynator oddziału chirurgicznego w Szpitalu Tow. Dobroczynności dla Żydów w Częstochowie, a także w Powiatowej Kasie Chorych.

Prowadził też prywatną praktykę lekarską, często bezpłatnie lecząc najbiedniejszych, czasem

wspomagając ich finansowo. W 1939 wyjechał wraz z rodziną do Starej Wilejki k. Mołodeczna. Przebywał tam przez całą wojnę, pracując jako chirurg.

W 1946 powrócił do Częstochowy. Pracował w komisji lekarskiej Ubezpieczalni Społecznej. Trzykrotnie zasiadał w Radzie Miejskiej w Częstochowie: w 1927 wszedł do

Rady z ramienia Bloku Demokratycznego, a w 1934i 1939 jako przedstawiciel komitetów wyborczych sanacyjnych – Pol. Bloku Gospodarczego i Chrześcijańsko-Narodowego Zjednoczenia Gospodarczego. W 1934 był też członkiem Rady Przybocznej prezydenta Częstochowy.

Od 1930 był członkiem Związku. Weteranów Powstań Śląskich.

Przewodził oddziałowi częstochowskiemu Związku Lekarskiego Państwa Polskiego, był członkiem Towarzystwa Lekarskiego Częstochowy. Był autorem prac z dziedziny chirurgii. Zmarł 9 X 1947 w Częstochowie, pochowany został w sektorze 32, rząd 32, grób nr 3. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości, Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi, Medalem za Wojnę 1919–1921, Gwiazdą Gornośląską.

Źródła:

Łoza, Czy wiesz kto to jest, cz. I, s. 488 (tu fot.); – Brożek, Polska służba medyczna w powstaniach śląskich, s. 250, 294;

Szwed, Radni miasta Częstochowy, s. 51;

Wyględowski, Chirurgia, s. 55-56; 

„Głos Narodu” 1946, nr 12, s. 3;

„Goniec Częst.” 1931, nr 49 (1 III),34, 1934 nr 296 (28 XII) s. 3 (fot.);

„Życie Częstochowy” 1947,nr 106 (11 X), s. 4, nr 113, s. 3 (J. Uznański);

APCz, Mag. Cz. 5395, 5573 (in. biograf.);

USC Częst., akt zgonu nr 1065/1947;

odpis z inskrypcji nagrobnej.