Skrytka jest kopią skrytki wirtualnej z serwisu GC, z tą różnicą, że tutaj znajdziesz pojemnik i logbook. Czytaj listing aby dowiedzieć się jak zalogować znalezienie.

Wiosną 1942 r., na południe od miasta i na zachód od istniejącego już obozu Stalag VIII C powstał obóz Kriegsgefangenen Stammlager der Luftwaffe 3 Sagan przeznaczony dla żołnierzy – lotników, pilotów i członków załóg samolotów amerykańskich i Królewskich Sił Powietrznych Wielkiej Brytanii (Royal Air Force – RAF). Znaleźli się w nim żołnierze pochodzący z wielu krajów świata, które walczyły z wojskami niemieckimi. Byli tu lotnicy z Australii i Nowej Zelandii, Republiki Południowej Afryki, USA i Kanady oraz wielu państw europejskich. Na przełomie 1944 i 1945 r., przebywało w żagańskim obozie 10.949 jeńców, a wśród nich około 100 polskich lotników.



Zabezpieczenie obozu stanowiło podwójne, wysokie na 2,5 m ogrodzenie z drutu kolczastego. Na terenie obozu, w odległości około 10 m od ogrodzenia i na wysokości 45 cm rozciągnięty był drut, którego jeńcy nie mogli przekraczać . Wzdłuż ogrodzenia , co 100 m ustawione były wieże strażnicze z elektrycznymi reflektorami i karabinami maszynowymi. Na wieży zawsze był wartownik, który strzelał do jeńca w przypadku naruszenia zakazanych stref.



Drewniane baraki mieszkalne w obozie były parterowe. Miały 60 m długości i 10m szerokości. Umieszczone były na specjalnych filarach, a miedzy podłogą i ziemią była pusta przestrzeń , którą wartownicy mogli skutecznie obserwować. Przez całą długość baraku przebiegał korytarz, po jego obydwu stronach znajdowały się izby mieszkalne o wymiarach 4 x 4,5 m po 9 z każdej strony.

W marcu 1943 roku na terenie Sektora Północnego Stalagu Luft III w Żaganiu rozpoczęły się przygotowania do przeprowadzenie masowej ucieczki 200 jeńców. Obejmowały one między innymi równoczesne kopanie trzech tuneli, które nazwano „Tom”, „Dick” i „Harry’. Jednym z ważniejszych i najtrudniejszych zadań było przygotowanie, wykonanie i zamaskowanie wejść do tuneli.



Tunel „Tom” rozpoczynał się w izbie mieszkalnej baraku 123 i miał wejście w podstawie komina. „Dick” miał wejście w studzience kanalizacyjnej umywalni baraku 122. Te dwa tunele miały być budowane w kierunku zachodnim. „Harry” rozpoczynał się pod piecem izby mieszkalnej baraku 104 i przebiegać miał w kierunku północnym. Po przebiciu się przez warstwy betonu i cegieł rozpoczęto kopanie trzech szybów. W wyniku wydobycia wielu ton bardzo żółtego piasku osiągnięto głębokość około 10 metrów. Szyb szalowano deskami z prycz i budowano drabiny. Pod szybem wejściowym zbudowano trzy pomieszczenia, które służyły jako zaplecze tunelu. Tam znajdowała się pompa do tłoczenia powietrza, magazyn wydobytego piasku i worków do jego wynoszenia oraz warsztat z narzędziami, lampami i deskami. Pompa powietrzna zbudowana była z drewnianego łoża z zamontowanym brezentowym, impregnowanym miechem. Zrobiony on był z worka na odzież. Usztywniony drutem i zakończony był drewnianymi pokrywami z automatycznymi zaworami. Zawory wlotowe i wylotowe zasysały i tłoczyły powietrze w przewody. Przewody te wykonane były z puszek po skondensowanym mleku „Klim”. Tory do przemieszczania wózków w tunelu wykonane były z listew przypodłogowych oderwanych w izbach mieszkalnych. Z przodu i tyłu wózka znajdowały zaczepy do mocowania liny, za pomocą, których je przemieszczano przewożąc kopaczy, deski i wywożąc piasek. Oświetlenie miejsc pracy i całego tunelu początkowo było lampami tłuszczowymi. Lampy strasznie dymiły, silnie ogrzewały powietrze i zabierały dużo tlenu. W trakcie budowy w obozie radiowęzła, jeńcy weszli w posiadanie przewodów elektrycznych i wykonali w tunelach oświetlenie elektryczne. Podłączone było do oświetlenia baraku i używane tylko w nocy, ponieważ w dzień wyłączano prąd w całym obozie. Tunel „Tom” został przypadkowo odkryty przez Niemców i wysadzony w powietrze. Z prac nad „Dickiem” zrezygnowano, ponieważ Niemcy rozpoczęli budowę sektora zachodniego i tunel prowadziłby do nowej części obozu. Cały wysiłek skupiono na „Harrym”. Stworzono 5 zespołów po 4 kopaczy i prace prowadzono bez przerwy w dzień i w nocy. Tunel „Harry” miał dwie mijanki. Były to specjalnie wykonane komory, które były wyższe i szersze niż tunel. Służyły do przeładunku piasku, odpoczynku kopaczy i pozwalały skrócić liny, co zapobiegało ich plątaniu się. Rozmieszczone były w trzydziestokilkumetrowych odstępach i nazwane jak stacje londyńskiego metra: „Picadilly Circus” i „Leicester Square”. Sam tunel miał wysokości 54 cm i szerokości 52 cm.



Długość tunelu wyliczono na około 111 metrów i rozpoczęto budowę szybu wyjściowego. W styczniu 1944 roku tunel Harry był gotowy i czekał na decyzję o ucieczce. Wyznaczono ją w nocy z 24 / 25 marca. Z planowanych i przygotowanych 200 jeńców tunelem wydostało się tylko 80, ale 4 ostatnich wartownik nad ranem złapał przy wyjściu odkrywając ucieczkę. 76 oddaliło się od obozu. W wyniku zarządzonej wielkiej akcji poszukiwawczej złapano 73. Trzem jeńcom udało się dotrzeć do Wielkiej Brytanii. Na osobisty rozkaz Hitlera 50 uciekinierów zostało zamordowanych w rejonach miejsc gdzie zostali schwytani.

Materiały wykorzystane za zgodą Muzeum Obozów Jenieckich w Żaganiu.

Twoje zadanie:

UWAGA! To nie jest szybki kesz mający poprawiać twoje statystyki. Jego ideą jest pokazanie najważniejszych miejsc związanych z opisywaną, dziejącą się tutaj wielką historią.

Etap 1:

Koordynaty wskazują wyjście z tunelu Harry. Na drugim jego końcu, przy wejściu znajdują się tablice z nazwiskami wszystkich uciekinierów. Inicjały ostatniego wymienionego na nich żołnierza dadzą wartość AB.

Etap 2:

Znajdujesz się przy tablicy informacyjnej SZLAK WIELKIEJ UCIECZKI. Jaki numer wg tablicy ma muzeum, przy którym stoisz. Jest to wartość CD

Etap 3:

Mauzoleum poświęcone oficerom, którzy bralli udział w ucieczce. Na trzech tablicach wyryto imiona i nazwiska wszystkich pięćdziesięciu zamordowanych. Ostatnia litera na lewej tablicy to wartość G. Ostatnia litera na prawej tablicy to wartość H.

Etap 4:

Znajdujesz się przy replice motocykla, którym Steve Mc Queen wykonał najlepszą scenę motoryzacyjną w historii światowego kina. Rozmiar przedniej opony to wartość M.NE.PR


Teraz z uzyskanych danych stwórz adres email oc.AB.CD.GH.M.NE.PR@gmail.com (wielkość liter nie ma znaczenia), na który wyślesz swój nick w temacie wiadomości. Jeśli adres jest prawidłowy otrzymasz po chwili hasło i zgodę na zalogowanie znalezienia. Do logu koniecznie załącz zdjęcie przynajmniej z jednego z odwiedzonych miejsc.