Piecki są niewielką osadą leśną, oddaloną od głównych szlaków komunikacyjnych. Połączenie od północy z Bydgoszczą oraz od południa z Prądocinem i jeziorem Jezuickim zapewnia utwardzona droga leśna. Miejscowość otoczona jest Puszczą Bydgoską z Obszarem Chronionego Krajobrazu Wydm Kotliny Toruńsko-Bydgoskiej. W lesie otaczającym miejscowość znajdują się obniżenia wytopiskowe, dawniej jeziora, obecnie torfowiska. Do czasów dzisiejszych zachowało się małe zanikające jezioro, otoczone roślinnością hydrofilną. W latach 90. XX w. planowano tu utworzenie rezerwatu przyrody Piecki Jezuickie. Na południe od Piecek znajdują się dwa zarośnięte już jeziora, przy wyższym stanie wody prawdopodobnie połączone niegdyś z jeziorem Jezuickim.

W pobliżu Piecek zbiegają się trzy piesze szlaki turystyczne PTTK prowadzące z Bydgoszczy przez Puszczę Bydgoską w rejon jeziora Jezuickiego:  szlak „Relaks”,  szlak „Wolnościowy” i  szlak „Komputerków”^[2].

Na terenie wsi zlokalizowany jest nieczynny cmentarz ewangelicki^[3].

Zwyczajowo nazwą Piecki określa się także popularne kąpielisko nad jeziorem Jezuickim, położone ok. 2 km na południe od miejscowości.

Na mapie Schröttera z końca XVIII wieku miejscowość oznaczono Pietzka. W pobliżu niewielkiego jeziora, na łąkach otoczonych lasem znajdowały się pojedyncze zabudowania. Wieś rozrosła się wskutek napływu kolonistów niemieckich. Spis miejscowości rejencji bydgoskiej z 1833 r. podaje, że we wsi Pietzka w powiecie bydgoskim mieszkało 98 osób (92 ewangelików, 6 katolików) w 13 domach^[4]. Na północ od wsi znajdowała się osada Prośnionka, gdzie w 9 domach mieszkało 19 osób (11 ewangelików, 8 katolików)^[4]. Według opisu Jana Nepomucena Bobrowicza z 1846 r. wieś Piecki należała do rządowej domeny bydgoskiej^[5]. Kolejny spis z 1860 r. podaje, że we w Pieckach mieszkało 99 ewangelików w 14 domach. Na miejscu znajdowała się szkoła elementarna. Miejscowość należała do parafii katolickiej i ewangelickiej w Bydgoszczy^[6]. Kilka kilometrów na północ od Piecek istniała osada leśna Prośnionka, gdzie mieszkało 22 osób (7 ewangelików, 15 katolików) w 3 domach. Dzieci z Prośnionki uczęszczały do szkoły w Pieckach^[6].

W XIX wieku nazwę zmieniono na Grünwalde. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego dla roku 1884 podaje, że Piecki były wsią w powiecie bydgoskim, należącą do parafii bydgoskiej. Mieszkało tu w 15 domach 110 osób, wszyscy byli ewangelikami. Najbliższa poczta i stacja kolejowa znajdowała się w Chmielnikach^[7].

W styczniu 1920 roku na mocy traktatu wersalskiego miejscowość znalazła się w granicach odrodzonej Polski. Przywrócono wówczas polską nazwę miejscowości Piecki. Spis ludności z dnia 30 września 1921 r. wykazał, że wieś liczyła 83 mieszkańców (12 Polaków, 71 Niemców), którzy zamieszkiwali 17 domów^[8]. W skład wsi wchodziło także kilka domostw położonych na terenie dawnej osady Prosinionka^[a]. We wsi istniała szkoła elementarna, która powstała prawdopodobnie jeszcze w okresie pruskim. Szkoła była czynna jeszcze w 1925 roku, lecz przed 1928 r. została zamknięta^[8]. Z mapy Wojskowego Instytutu Geograficznego z okresu międzywojennego wynika, że budynek szkoły znajdował się na południowym krańcu wsi.

Piecki do 1934 r. były gminą wiejską o powierzchni 69 ha^[b], wchodzącą w skład powiatu bydgoskiego. Istniało tu 8 gospodarstw należących do mniejszości niemieckiej, które obejmowały łącznie 48% powierzchni wsi^[8]. Od 1934 r. wieś wchodziła w skład sołectwa (gromady) Brzoza^[c] i gminy Bydgoszcz-wieś^[8].kesz na tablicy informacyjnej .z wikipedii