Weź ze sobą coś do pisania
Wiatrak został zbudowany w 1887 r., a od 1980 r. jest na liście obiektów zabytkowych. Tykociński koźlak zachował się w bardzo dobrym stanie, choć warto by odbudować jego skrzydła.
Koźlak to najstarszy typ wiatraka, który na ziemiach polskich pojawił się już w XIV wieku i był wykorzystywany do XX wieku. Swoją nazwę wywodzi od kozła, czyli podstawy, na której spoczywa specjalny słup, wokół którego obracano budowlę. Charakterystyczną cechą koźlaka jest obracalność całej konstrukcji wiatraka wraz ze skrzydłami. Dzięki temu możliwe było dostosowanie pozycji młyna do kierunku wiatru. Do jednej ze ścian wiatraka przylegał dyszel, który był wykorzystywany jako dźwignia podczas obrotu budowli. Aby obrócić koźlaka, dyszel pchało dwóch ludzi lub zaprzęgano do niego konia.
Koźlak składał się z trzech poziomów. Pierwszy nie był użytkowany, ponieważ znajdowała się tu konstrukcja kozła. Produkcją mąki zajmowano się na drugim i na trzecim poziomie. Kamienie młyńskie mielące zboże znajdowały się na trzecim poziomie. Mechanizmy służące do napędu kamieni młyńskich były w całości wykonane z drewna, bez użycia jakichkolwiek elementów metalowych. Szacuje się, że koźlak mógł w ciągu roku zemleć od 60 do 90 ton ziarna.
Udostępniona w porozumieniu z właścicielem Yogi410 z portalu geocaching.com