Skrzynka jest częścią projektu Bytom WieloWyznaniowy. 

W miejscu w którym znajduje się kesz znajduje się diecezja zachodnia Kościoła adwentystów Dnia Siódmego, a dokładnie na ul. Powstańców Warszawskich 48.

Kiedy powstało wyznanie?

Historycznie, adwentyści są spadkobiercami ruchu Williama Millera z lat 40. XIX wieku. William Miller – kaznodzieja, były kapitan armii amerykańskiej – był inicjatorem tzw. „przebudzenia adwentowego” (Advent Awakening), który w latach 1831–1844 przetoczył się przez większą część Ameryki w postaci wielkiego ożywienia religijnego. Miller interpretując proroctwa z Księgi Daniela przewidział powtórne przyjście Jezusa Chrystusa na jesień 1844 roku. W wyniku tzw. wielkiego rozczarowania (22 października 1844), rozpoczęto szczegółowe badania teologiczne, których efektem było stworzenie przez kilkuset uczestników ruchu millerowskiego nowego Kościoła.

Głównym twórcą Kościoła Adwentystów D.S., był pastor Hiram Edson – jeden z wybitnych kaznodziejów ruchu millerowskiego, pastor Joseph Bates, a także pastor Jakub White i jego żona Ellen White (wcześniej: Ellen G. Harmon), uważana za osobowość charyzmatyczną obdarzoną darem proroczym. Nazwę – Kościół Adwentystów Dnia Siódmego – społeczność przyjęła na pierwszym spotkaniu przedstawicieli zborów w 1860 roku. Pierwsze zjednoczenie zborów (diecezja) oraz przyjęcie projektu struktury organizacyjnej Kościoła nastąpiło w 1861 roku. Oficjalne zorganizowanie, połączenie diecezji w jednolity organizm kościelny oraz powołanie naczelnych władz Kościoła nastąpiło w dniach 20–23 maja 1863 roku na zjeździe wyznawców w Battle Creek w stanie Michigan w USA.

Pierwszym, nieoficjalnym przedstawicielem adwentyzmu w Europie był Polak, pastor Michał Belina-Czechowski, dawny ksiądz katolicki. Adwentyzm dotarł do większości państw Europy dopiero w XX wieku.

Teologia

Adwentyści dnia siódmego deklarują, że wyznają protestanckie zasady oparte na Biblii (zasada Sola scriptura), zbawienia wyłącznie na podstawie łaski (zasada Sola Gratia) i jedynie za pośrednictwem Jezusa Chrystusa (zasada Solus Christus). Postrzegają świat jako miejsce wielkiego bojumiędzy Bogiem a Szatanem, w który włączona jest cała ludzkość. Akceptują doktrynę trynitaryzmu, świętują biblijny sabat – sobotę, nie praktykują kultu świętych, obrazów i figur. Sprawują trzy ustanowienia: chrzest wierzących przez zanurzenie, Wieczerzę Pańską oraz umywanie nóg jako obrządek pokory i służby, ale także jako nawiązanie do powszechnego kapłaństwa wierzących. Adwentyzm nie wyznaje nieśmiertelności duszy, uznaje zaś kondycjonalizm – nieśmiertelnością zostaną obdarzeni tylko zbawieni, wraz z nastaniem paruzji (drugiego adwentu) – czyli powtórnego przyjścia Chrystusa w chwale. Ciału, jako świątyni ducha należy się troska, co wiąże się z powstrzymywaniem od używania narkotyków, alkoholu, tytoniu oraz mocnej herbaty i kawy. Zasadniczym i unikatowym składnikiem doktryny adwentystycznej jest wiara w naukę o świątyni niebiańskiej, w której arcykapłańską służbę pełni Jezus Chrystus. Opierając się na interpretacji Księgi Daniela 8,14 adwentyści nauczają, że od roku 1844 świątynia niebiańska jest oczyszczana i żyjemy w czasie niebiańskiego Dnia Pojednania (hebr. Jom Kippur).

Ważną rolę w adwentystycznej doktrynie zajmuje eschatologia, bazująca na swoistej interpretacji Księgi Daniela i Apokalipsy. W 13 rozdziale Apokalipsy rozróżniają papiestwo (bestia wychodząca z morza) i Stany Zjednoczone (bestia wstępująca z ziemi). Twierdzą, że apokaliptyczny okres „1260 dni” (lat wg biblijnej zasady dzień za rok) rozpoczął się od dekretu cesarza Justyniana w roku 538, kiedy ich zdaniem biskup rzymski stał się głową wszystkich biskupów. Okres ten kończy się w roku 1798, kiedy aresztowano papieża Piusa VI. Tym samym w roku 1798 papiestwo otrzymało śmiertelną ranę. Gojenie rany rozpoczęło się w roku 1929, kiedy podpisano Traktaty Laterańskie. W wielkiej wszetecznicy z Ap 17, nazywanej też Babilonem, upatrują Kościół katolicki, a ponieważ jest ona „matką nierządnic i obrzydliwości”, w jej córkach upatrują Kościoły protestanckie. W papieżu widzą antychrysta.

Według adwentystów do początku IV wieku cały Kościół świętował sabat, ale Konstantyn I Wielki zaprowadził niedzielę. Każdy, kto świętuje niedzielę przyjmuje „znamię bestii”. Kościołowi katolickiemu zarzucają, że przypisuje sobie autorytet większy od Biblii, a protestantom, że ulegli katolickiemu zwiedzeniu. Pomimo tego adwentyści prowadzą dialog ekumeniczny z Kościołem katolickim oraz Kościołami protestanckimi. Od końca XX wieku toczy się dyskusja w łonie adwentyzmu nad zmianą interpretacji Apokalipsy.

Adwentystyczne poglądy na Trójcę ewoluowały. Do roku 1890 dominował antytrynitaryzm, w latach 1890–1900 – trynitaryzm w wersji zalążkowej, lata 1900–1931 – burzliwy okres przejściowy, lata 1931–1957 – wkracza trynitaryzm.

Liczba wiernych:

• 1961: 1(+) mln.
• 1980: 3,5 mln.
• 1990: ok. 7 mln.
• 2000: ok. 11 mln.
• 2002: ok. 12,9 mln.
• 2005: ok. 13,9 mln.
• 2006: ok. 14,5 mln.
• 2007: ok. 15,4 mln.
• 2011: ok. 17,2 mln.
• 2015: 19 126 438

Źródło:https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_Adwentyst%C3%B3w_Dnia_Si%C3%B3dmego