Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego (parowozowe) w Gliwicach, a więc także i wieża wodna, powstały w pierwszych latach XX wieku na uprzednio osuszonych bagnach i torfowiskach przy ul. Chorzowskiej. Celem powiązania zakładu ze stacją kolejową, leżącą na niższym poziomie, musiano zniwelować teren o pięć do sześciu metrów w dół, pozostawiając jedynie budynki administracyjne i mieszkalne na przydrożnej skarpie.
W pierwszym okresie istnienia zakładu naprawa parowozów przeprowadzana była ręcznie. Odpowiednio oczyszczony tabor oddawany był grupie rzemieślników, zasadniczo ślusarzy, kierowanych przez specjalnego przewodnika, który rozdzielał pracę.
O ile w pierwszym okresie swego istnienia zakłady w Gliwicach zatrudniały około 1000 pracowników, prowadzą własną szkołę warsztatową dla przygotowania kadry rzemieślniczej ślusarzy i tokarzy, o tyle w latach 1937-1939 stan załogi wynosił 2200-2400 pracowników, zatrudnionych w systemie pracy na dwie zmiany. W okresie tym przeprowadzano miesięcznie około 60 napraw parowozów różnych typów.
W latach II wojny światowej zakłady gliwickie przybrały charakter obozu pracy przymusowej. Zatrudniały one tylko niewielką ilość pracowników wolnych, przede wszystkim w pionie administracyjnym i technicznym oraz robotników-fachowców, wolnych już od obowiązku służby wojskowej, a także sporo kobiet. Ogromną większość załogi stanowili pracownicy różnych narodowości zatrudnieni tu pod przymusem.
Po wojnie zakłady przedstawiały obraz zniszczenia. Uruchomiono je ponownie 17 września 1945 roku pod nazwą Główne Warsztaty Parowozowe. Zakład silnie zniszczony w działaniach wojennych, pozbawiony maszyn i urządzeń, trzeba było odbudowywać od podstaw..
Wieża ma wysokość około 15 m. Ma ceglaną, delikatnie zdobioną okrągłą podstawę nośną i cienką ściankę żelbetową pod i wokół zbiornika. Przy wejściu, którym jest skromny portal, znajduje się oryginalny schemat całej instalacji wodnej zakładu, wyrysowany na ścianie sąsiedniego małego budynku.