Już przed II wojną światową Koło na warszawskiej Woli stało się nowym miejscem geostrategicznym dla budowania nowoczesnych osiedli mieszkaniowych. 
Po wojnie architekci i urbaniści nie zapomnieli o Kole i wciąż chcieli tworzyć nowoczesne osiedla w tych rejonach. Ideę tę kontynuowali architekci Helena i Szymon Syrkusowie, którzy zaprojektowali dla Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej (WSM) osiedle o różnorodnych trzypiętrowych budynkach. Projekt osiedla ukończono w 1947 r. Tego samego roku rozpoczęto realizację osiedla,  ukończono je w roku 1951 r. Osiedle WSM wzniesiono po sąsiedzku z osiedlem TOR-u, na południe od ul. Ożarowskiej. Znajdowało się ono prawie do ul. Czorsztyńskej. Osiedle TOR-u również włączono z czasem do WSM. Dlatego też rozróżniono je dwiema nazwami, dawne osiedle TOR jako osiedle Koło I, a nowe powojenne osiedle nazwano Koło II.

Mimo iż osiedle zrealizowano w latach 1947-1956 naśladowało ono jeszcze przedwojenne idee modernizmu i funkcjonalizmu, wobec czego szybko spotkało się z ostrą krytyką ideologów socjalizmu. Bloki postawiono na słupach, uzyskały one płynne kształty oraz częściowo niezabudowane przyziemia, tworząc wrażenie otwartej przestrzeni. Zastosowano ciekawe detale, jak osłony wejść w formie plasterków sera czy wyginające się balustrady balkonów. Wśród bloków powstała także infrastruktura społeczna – szkoły, przedszkola, żłobki i domy społeczne. Mieszkania były nadal małe, ale i tak większe i jeszcze nowocześniejsze niż te na osiedlu Towarzystwa Osiedli Robotniczych, najczęściej trzypokojowe, o przeciętnej powierzchni 37 metrów kwadratowych. Podczas budowy osiedla zastosowano po raz pierwszy elementy prefabrykowane, wytworzone z gruzobetonu zwożonego ze zniszczonej Warszawy. Wkrótce okazały się one być dużą wadą osiedla, gdyż wykonane z tego materiału ściany nie trzymały ciepła oraz przepuszczały wodę, czyniąc mieszkania droższe w utrzymaniu.

CIEKAWOSTKI:

Osiedle, jako jeden z najlepszych przykładów powojennej architektury modernistycznej, w 2008 roku zostało w całości wpisane do rejestru zabytków.

Jeden z bloków - galeriowiec przy ul. Ringelbluma 2  jest często nazywany „uśmiechem Heleny”. Nazwa pochodzi od imienia projektantki Heleny Syrkusowej. Nazwano go tak z powodu nietypowego krzywolinijnego obrysu, rzekomo przypominającego uśmiech. 

Osiedle 3 września 1948 odwiedził niejaki Pablo Picasso. Przybył na zaproszenie architektów - wymienionych wyżej Syrkusów. W jednym z mieszkań na ścianie nabazgrał rysunek - Syrenkę Warszawską, ale o tym jest już inna skrzynka :-)

Do stworzenia opisu wykorzystałem teksty zawarte na stronach powojennymodernizm oraz warszawska wikia.

KESZ:

Recyclingowe micro ukryte na łonie natury, między modernistycznymi blokami z gruzobetonu :-)

Współrzędne mierzone za pomocą telefonu (wskaźnikami miotało jak szatan) więc miejcie na uwadze spory błąd pomiarowy. Możliwych miejsc ukrycia nie ma jednak zbyt wiele.

Proszę odkładać tak, by kesz nie walił po oczach.