Czy można opisać wieczność? Skończone w swojej formie słowa nie mogą opisywać nieskończoności. Wiedząc o tym musimy zdać się na wyobraźnię, bo tylko ona może przybliżyć do owej granicy świata rzeczywistego, za którą on istniał. Nie posiadając fizycznych zmysłów znał jednak wszystkie stojące za nimi doznania - w każdej chwili mógł łapczywie korzystać z wieczności, widząc całą paletę barw i rozkoszując się muzyką światów, która docierała do niego w niezmąconej fałszem formie. Wieczność, która nigdy się nie nudzi, której doznanie potęguje potrzebą doświadczania - marzenie ograniczonego ludzkiego umysłu, zbyt wąskiego aby był w stanie to pojąć.

    Często przyglądał się ludziom zastanawiając się nad sposobem przekazania im choć przeczucia istnienia tego świata, który był jego codziennym doświadczeniem. Może to paradoksalne ale w swojej doskonałości, wśród istot tak doskonałych jak on sam czuł się najnormalniej samotny. Dlatego szukał. Każdy z nich, z 27 aniołów, miał coś specjalnego - coś, co mógł dawać ludziom nie naruszając granicy światów. On pozwalał im zobaczyć, może raczej przeczuć istnienie bezkresu. Jeśli kiedyś we śnie lub na jawie zdawało ci się, że widzisz świat czystszy i piękniejszy, że każda cząstka materii przepełniona jest głębokim sensem, wtedy właśnie patrzący na ciebie anioł na chwilę dawał ci poznać to co odbija się w jego własnym spojrzeniu.

    Czasami z takich mgnień powstawało dzieło. Lubił patrzeć jak działa wyobraźnia, która zapełnia lukę miedzy niedoskonałością ludzi, a nieskończonością wszechświata. Lubił widzieć to, co powstało z przebłysku anielskiego spojrzenia, jak ten pomnik w starym parku, wyrzeźbiony przez człowieka, któremu w dzieciństwie przyśnił się piękny sen. Później godzinami przyglądał się kamiennym bryłom i kiedy stał się mężczyzną wyraził swoją tęsknotę za tym snem rzeźbiąc ciało ludzkie w kamieniu – mężczyznę schylonego i zamyślonego, zastygłego w swoim wspomnieniu o dotyku anioła.

    Wiele osób zatrzymywało się przed pomnikiem wyczuwając bijącą od kamiennej bryły aurę. Nikt nie potrafił określić na czym polega ten nieznany czar przykuwający uwagę, gdzie tkwi tajemnica pewnej nieważkości ogromnej bryły kamienia. Dorośli spoglądali ukradkiem na przykucniętego mężczyznę z pomnika i jakby czuli bijące w niej serce. Ale zaraz odwracali wzrok z obawy, że ktoś zauważy ich spojrzenie, zdemaskuje tęsknotę i wykorzysta słabość. Dorośli nie mogą być słabi, a przede wszystkim nie mogą wędrować myślami po bezdrożach. Tu i teraz. Miasteczko, cmentarz, groby. Odwiedzić zmarłych jak nakazuje tradycja, zmówić rytualną modlitwę, udać się do domu. Trzeba się skupiać na rzeczach ważnych. W ciężkich czasach utrzymać rodzinę to i tak zbyt wiele. Lepiej nie zastanawiać się nad tym dziwnym uczuciem. Zresztą czy bryła kamienia może wywołać jakieś uczucia? Nie, to chyba tylko złudzenie - myśleli sobie radcy i lekarze zdziwieni własną naiwnością - może trzeba wrócić do domu i położyć się do łóżka. Wziąć coś na wzmocnienie, bo najwyraźniej zaczynają ich łapać majaki.

    Zaskoczyć anioła - zdaje się nie do zrobienia. Ale zdziwił się. Kiedy przyszła w szarej sukni, prowadzona pod rękę przez młodego dziedzica z zamku. Spojrzawszy na pomnik stała się nieruchoma i jakby zapomniała o wszystkim - o celu przybycia którym były zaręczyny i o stojącym obok mężczyźnie. Przez chwilę stała wpatrując się w figurę po czym zapytała:
-Mój drogi, czy ten pomnik jest wyrzeźbiony przez anioła?
Mężczyzna tylko uśmiechnął się w odpowiedzi, bagatelizując pytanie sprowadził je zręcznie do komplementu:
-Tylko ty możesz mieć tak bujną wyobraźnię, miła.
Opowiedział o rzeźbiarzu, który wykonał pomnik na zlecenie jego ojca ale Klara nie słuchała  już odpowiedzi. Zauroczona wpatrywała się w muskularną sylwetkę z kamienia i wydawało jej się, że pod warstwą szarego głazu wyczuwa bijące serce, a spod przymkniętych powiek spoglądają na nią oczy anioła.

    Przychodziła często,  zwierzając się wymyślonemu przez siebie (tak przynajmniej sądziła) przyjacielowi z kamienia. Ilekroć zaczynała mówić łapał jej myśli i słuchał ich jak dopełnienia doskonałości muzyki sfer wydawanej przez ścierające się ze sobą orbity planet. Wcielony w pomnik, który kiedyś za jego pośrednictwem wykonał utalentowany rzeźbiarz coraz bardziej oddawał się marzeniu aby zbliżyć się do świata tej kobiety. Wydawała się jedną z nich. Jakby nie było cienia, który kładł się na ziemi za jej ciałem. Wszystko było harmonią w tej postaci. Rozmawiał z nią, a ona myślała, że prowadzi dziwny monolog na dwa głosy. Kiedy odwracała się aby wrócić do domu gdzie czekał na nią ukochany czuła jak nuta tęsknoty rodzi wybrzmiewa w jej sercu i odbija się echem o kamienie pomnika. Ale czystość jej serca nigdy nie dopuściła do niej myśli, że za kamienną bryłą może istnieć jakiś realny byt. Oddawała się marzeniu, wyobraźni przejrzystej jak mgła.

    Któregoś razu podjął decyzję. Może przebywanie tak blisko człowieka zaćmiło na chwilę jasność postrzegania ? Zabrać ją. Przywieść do ich świata. Dzielić się wieczną radością. Teraz.

    Nikt nie przeczuł kary. Żyjąc w wieczności nie widzi się czasu. Tak jak oddychając powietrzem nie czuje się jego ciężaru. Nagle czas uderzył w niego, powalił, odebrał całą twórczą moc. Uwięziony w czasie nie mógł nic więcej. Kobieta znikła jak promień słońca, który przez chwilę przed zmrokiem pada na ścianę zapowiadając długą i ciężką noc. Wiedział, że jeśli by wróciła, jeśli wypowiedziała jego imię - byłby uratowany. Wiedział, że to nie może się stać. Śmierć jak najemca wyrwała ją z sideł czasu, w które zabłąkała się doskonała dusza. Czekał.
    
Naczelnik Damnicy przechodząc obok pomnika zawahał się przez moment. Dziwne - pomyślał - kiedyś zupełnie inaczej  odbierałem to dzieło… Ech, może to wojna wszystko zmieniła. Cóż trzeba będzie się tego pozbyć. Nie podoba mi się już w tym miejscu, zresztą nie należy podkreślać miejsca pochówku dawnych obszarników dziełami sztuki... Wygląda jakby był jakiś taki… Upokorzony?
    
Anioł został. Nie mógł opuścić tego miejsca, w którym żyła i umarła Klara, a razem z nią jego nadzieja. Kto wie, może czeka tam nadal, nie wiedząc na kogo?

Autor tekstu: Ole

Anioła uwolnił: Włóczykij.

ZANIM WYRUSZYSZ NA TRASĘ KONIECZNIE PRZECZYTAJ OPIS GEOŚCIEŻKI !!!

Skrzynka

Zanim udasz się po skrzynkę, spisz trzecią cyfrę z daty na moście, który znajduje się pod współrzędnymi:
N 54° 30.283' E 17° 17.052'
Potrzebna Ci będzie do zlokalizowania miejsca ukrycia skrzynki Sine Nomine.

Aby odnaleźć skrzynkę, udaj się pod wskazane współrzędne, odszukaj miejsce ze zdjęcia i tam prowadź poszukiwania.
Nie chwytaj za górną część maskowania bo popsujesz, podejmij chwytając za dolną część maskowania.

Na tym cmentarzu, jako pomnik nagrobny Karla von Gamp, stała rzeźba Upokorzony.

Idąc do skrzynki Jakób, trzymaj się prawej strony rzeki, w tym miejscu jest kładka:
N 54° 30.330' E 17° 17.313'