KURHAN W ZŁOTOWIE
Forma grobowca oraz znalezione w nim materiały zabytkowe datują ten obiekt na młodszą epokę kamienia gładzonego zwaną neolitem i przypisać mu można około 4000 lat. Zbudowały go ludy amfor kulistych (nazwa ta pochodzi od typowej dla tej grupy ludności formy naczyń właśnie w kształcie amfor).
Niestety tylko częściowo zachowany – połowa jego została zniszczona, gdy w początkach XX stulecia przeprowadzono przez niego drogę polną. W trakcie badań dało się dokładnie prześledzić konstrukcję kurhanu. W centrum jego znajdowała się komora grobowa zbudowana z dużych, częściowo obrobionych, głazów.
Nad komorą był wzniesiony nasyp ziemny. Składał się on z dwóch warstw – warstwy gruboziarnistego piasku i powyżej piaszczystej ziemi. Nasyp posiadał kształt elipsowaty o wymiarach ok. 19 m x 15 m. Była ona miejscem chowania zmarłych członków jednego rodu – pełniła zatem funkcję grobowca zbiorowego, rodzinnego. Wewnątrz niej znaleziono szczątki kostne 3 osób w wieku około 30 – 40 lat, które leżały w nieładzie, ma to związek ze ćwiartowaniem zmarłych i rozrzucania szczątków po komorze. W myśl wierzeń ówczesnych zmarłym wkładano do grobu przedmioty ich codziennego użytku, którymi posługiwali się oni za życia, a więc narzędzia, broń, ozdoby, a także naczynia zapewne z jadłem i napojem.
Zabytkiem opiekują się Strażnicy Kurhanu – grupa społeczna. Sztandarowy mariaż nauki i zabawy najlepiej uwidaczniają festyny, wspomagające zdobywanie wiedzy m.in. o życiu przodków. Liczne inscenizacje stanowią niesamowita okazję do swoistej podróży w zamierzchłą przeszłość.
Kesz: mikrusa w tematycznym maskowaniu szukaj wysoko w akacji.