Buk zwyczajny (Fagus sylvatica) – występuje na przeważającej części kontynentu europejskiego. W Polsce pospolity gatunek rodzimy. Występuje w stanie dzikim w Europie i Azji Zachodniej. Przez Polskę przebiega północno-wschodnia granica zasięgu występowania. Dorasta do 25-30 m wysokości (wyjątkowo do 45 m). Korona u młodszych drzew smukła u starszych gęsta, szeroka, nisko osadzona. Owocami są trójgraniaste, brązowe orzeszki nazywane bukwią z miękko owłosioną, zdrewniałą torebką pękającą na drzewie (około 2 cm długości).

Nazwa „buk” pochodzi od anglosaskiego „boc” oraz starogermańskiego „Buche”, stąd m.in. angielskie słowo „book”, oznaczające książkę. W Skandynawii pierwsze manuskrypty spisywano na cienkich bukowych tabliczkach, oprawionych w bukowe okładki.

Przez lata uważano że buczyny w Polsce nie są znacząco zagrożone pod względem zdrowotnym. Zmieniło się to w latach 80-tych ubiegłego wieku, kiedy w wielu krajach zaczęto obserwować zjawisko pogorszenia się stanu zdrowotnego lasów. Czynnikiem odpowiedzialnym za zamieranie drzewostanów bukowych jest „zgorzel kory buka”

Roślina lecznicza – napar z liści działa przeciwzapalnie i odkażająco.
Drewno twarde, ciężkie, beztwardzielowe, o barwie różowawej. Dostarcza doskonałego materiału meblowego, nadaje się na parkiety, do budowy beczek, skrzyń, narzędzi, części maszyn, a także do produkcji wielu przedmiotów codziennego użytku (zwłaszcza w kuchni). Przemysł chemiczny wytwarza z niego papier, ocet drzewny, węgiel drzewny i olej smołowy. Posiada dużą wartość opałową.

Młode liście są jadalne. Mogą być wykorzystywane jako dodatek do sałatek warzywnych i zup.
Leśnicy wykorzystują buki do ocieniania pni sosnowych w uprawach leśnych. Ocienianie przyspiesza odpadanie gałęzi sosnowych co podnosi jakość drewna. Kiedyś z wiórów bukowych wytwarzano mocny ocet, a popiołu drewna bukowego używano do prania bielizny.
Najgrubszy buk zwyczajny w Lasach Państwowych rośnie w nadleśnictwie Nowogard – a 750 cm obwodu. Duży buk produkuje dziennie około 7000 litrów tlenu, jest to ilość wystarczająca dla 50 ludzi.

Adam Mickiewicz wymienił buki, opisując puszczę w poemacie „Pan Tadeusz” co stało się zarzewiem wielu dyskusji gdyż na Litwie ten gatunek nie występuje.

Uwaga: w niektórych pojemnikach znajdują się zielone karteczki z danymi i tropami, pozwalającymi ustalić miejsce ukrycia FINAŁU PROJEKTU, jak również podpowiedzi do innych skrzynek nie wchodzących w obrys sowy (skrzynki te wirtualnie założone są na widocznym obok sowy księżycu np. Hotel Uroczysko). Karteczek tych nie zabieramy!!!

Projekt realizowany jest przez Nadleśnictwo Damnica i Gminny Ośrodek Kultury w Główczycach oraz zaprzyjaźnionych keszerów z bliższej i dalszej okolicy :)

SKRZYNKA

Kesz to pułapka feromonowa, służąca do wyłapywania owadów i innych szkodników, umieszczona na kordach.