Nazwa Łuczyce wywodzi się z czasów Kazimierza Wielkiego i związana była prawdopodobnie z wyrabianymi tu łukami na potrzeby wojska. Pierwszymi właścicielami miejscowości byli bracia Jakub i Przedbórz z Koniecpola herbu Pobóg oraz Stanisław Młodziejowski herbu Stary Koń.
Obecnie zachowane parterowe fragmenty dworu pochodzą z 1870 roku.
Od dworu łuczyckiego do kopca nad Łuczycami (kurhanu) ciągnie się do dziś podziemny tunel długości ok. 1km. Wejście do niego, zamaskowane przy dworze jest obudowane kamieniami na długości ok 20 metrów. Tunel ma półokrągłe sklepienie i wykopany jest w twardej glinie. W czasach napadów tatarskich i szwedzkich tu chroniła się okoliczna ludność, tu przechowywali broń powstańcy, tu też miał kryjówkę ruch oporu w czasie II wojny światowej. O tym przejściu opowiada legenda, jakoby dziedzic łuczycki Młodziejowski miał zlecić jego wykopanie jeńcom tatarskim dla obrony przeciwko rywalowi z Proszowic, który rzekomo uwodził jego piękną żonę. W czasie pobytu domniemanego kochanka, Młodziejowski wycofał się i miał wrócił ukrytym przejściem i pobił żołnierzy rywala. I tak raz na zawsze uwolnił się od natrętnego kochanka.
Tyle legenda. Obecnie widoczne jest wejście do rozległych piwnic usytuowane w wałach ogrodowych z XVIII wieku. Mroczne korytarze możemy bardzo nieoczekiwanie zwiedzić jeżeli będziemy chodzić po parku nie patrząc pod nogi.
Park krajobrazowy otaczający dwór pochodzi z przełomu XVIII i XIX w. Można w nim bez problemu zauważyć jak wyglądały kiedyś alejki parkowe, jakie rosły drzewa i krzewy.
Skrzyneczka prawie oznakowana i czeka na znalazców poza parkiem.
Proszę uważać na obserwatorów.
Inne oznaczenie skrzynki: GC5QHW2