Początki istnienia parafii w Wąsoszu szacuje się na około XIV wiek. Był to wówczas kościół drewniany pod wezwaniem św. Andrzeja Apostoła. W 1658 roku własność dotychczas królewską, należącą do powiatu brzeźnickiego, otrzymuje w uznaniu zasług wojennych i ,,na utrzymanie twierdzy jasnogórskiej” zakon paulinów z Częstochowy. Wiadomo, że w 1732 roku drewniany kościółek uległ przebudowie a w 1734 roku konsekrował go biskup inflancki, Konstanty Moszyński. Kościół ten służył parafianom niespełna sto lat. W 1826 roku właściciel wsi Antoni Walewski rozbiera starą świątynie i funduje nową. Zaledwie 15 lat później, w 1841 roku dochodzi do tragicznego pożaru, który trawi kościół. Świątynie zostaje odbudowana staraniem proboszcza ks. Wawrzyńca Brzezińskiego w 1848 roku. Konsekruje ją biskup włocławski Michał Jan Marszewski.

Parafia rozrastała się, przybywało wiernych. Tuż przed wybuchem II wojny światowej, w 1937 roku proboszcz ks. Wincenty Spirra do istniejącego kościoła zorientowanego z zachodu na wschód dobudowuje krzyżującą się nawę skierowaną ku północy. W nowej nawie głównej miejsce znalazł wizerunek Matki Bożej z dzieciątkiem datowany na 1693 rok. Przebudowany kościół poświęca biskup częstochowski Teodor Kubina. Obraz matki Boskiej kochającej (Eleusis) słynie wśród miejscowej ludności wieloma łaskami i jest miejscem niecodziennego obrządku małżeńskiego, podczas którego nowo zaślubiona para ściąga buty i boso idzie złożyć jej pokłon.

Po raz kolejny kościół zostaje odnowiony po wojnie staraniem ks. Franciszka Bara i po raz trzeci w historii parafii konsekruje go w 1961 roku biskup częstochowski Stefan Bareła.

Świątynia posiada cztery ołtarze barokowe z XIX wieku i tabernakulum z tego samego okresu. Do cenniejszych zabytków należy monstrancja z 1718 roku, mszał z 1642 roku oraz księgi teologiczne z XVI-XVIII wieku.

(za wikipedią)

Teren kościoła w Wąsoszu mógł być miejscem pochówku osławionego Hubala.

W maju 1940 roku na plebanię kościoła w Wąsoszu przyjechał niemiecki konwój przywożąc zwłoki "polskiego bohatera". W asyście ówczesnego proboszcza Wincentego Spirry zakopano go w ogrodzie przed plebanią.

W latach 50. podczas elektryfikacji wsi robotnicy ustawiający słup wysokiego napięcia natrafili na wojenną mogiłę. Nikomu nie zależało, żeby wokół odkrycia robić rozgłos. Powojenny proboszcz - ksiądz Franciszek Bar zdecydował się pochować szczątki w innym miejscu. Zapamiętał, że na mundurze były dystynkcje majora. Zachował też wtedy order lub odznakę, jaka znajdowała się przy zwłokach. Tę odznakę pamięta Anna Kijak, która jako dziecko przychodziła na plebanię uczyć się religii.

Ksiądz Bar kupił też nieoznakowany kamienny krzyż, który kazał ustawić w pobliżu mogiły powstańców styczniowych na starym cmentarzu. Być może w tym właśnie miejscu spoczywa major Henryk Dobrzański.

Kesz ukryty klasycznie i typowo, na terenie kościoła. Uwaga na monitoring i obserwatorów z okolicznych domów.