Poprzednia skrzynka o nazwie "Bielski Syjon" została zablokowana. Na terenie cmentarza do którego legalnie nie da się wejść, może być pracownik ochrony. Jeżeli masz ochotę wejść to tylko na własną odpowiedzialność

Stary Cmentarz Ewangelicki

Został założony w lutym 1833 r. na nieruchomości ofiarowanej przez mydlarza Gotliba Klimke. Decyzję o jego budowie przyspieszyła epidemia cholery, która nawiedziła Bielsko w 1831 r. Wcześniej zarówno ewangelicy, jak i katolicy byli chowani na wspólnym cmentarzu przy kościele św. Trójcy. W latach 60. XIX w. został znacznie powiększony w kierunku wschodnim. W 1911 r. otwarto Nowy Cmentarz Ewangelicki przy ul. Listopadowej, jednak pochówków na starym cmentarzu dokonywano aż do czasów II wojny światowej. Prawdopodobnie później zakopywano tutaj nielegalnie również ofiary Urzędu Bezpieczeństwa. Po 1945 r. cmentarz był regularnie niszczony, a komunistyczne władze domagały się nawet usunięcia niemieckojęzycznych nagrobków. Potomkowie pochowanych na cmentarzu osób, aby uratować nagrobki musieli je zdewastować, np. poprzez zamalowanie farbą, skucie starych napisów lub przewrócenie nagrobka napisami do ziemi. Nieliczne z nich po 1989 r. zostały odrestaurowane przez miasto.

Cmentarz składa się z siedmiu sektorów. Prowadzi na niego neogotycka brama z trzema arkadami, zbudowana w 1863 r. Najstarszy zachowany nagrobek pochodzi z 1857 r. Najbardziej reprezentacyjną częścią nekropolii jest, prowadząca z południa na północ, Aleja Zasłużonych, przy której miejsce spoczynku znaleźli najbogatsi i najbardziej zasłużeni mieszkańcy miasta.

Cmentarz znajduje się na terenie:

Bielskiego Syjonu – część Górnego Przedmieścia (historyczna dzielnica Bielska-Białej), położona między ulicą W. Orkana a A. Frycza-Modrzewskiego. Jego centralną część stanowi plac Marcina Lutra.

Bielski Syjon powstał w końcu XVIII wieku na terenie wydzielonym z dolnego pastwiska miejskiego na potrzeby miejscowej gminy ewangelickiej. Umożliwił to patent tolerancyjny ogłoszony 13 października 1781 przez cesarza Józefa II.W XVI wieku bielska gmina protestancka należała do najsilniejszych na Śląsku Cieszyńskim. W latach 1630–1634 siłą odebrano ewangelikom wszystkie świątynie i zmuszono do odprawiania nabożeństw w górach Beskidu Śląskiego (pozostałością są tzw. leśne kościoły). Mimo to w latach 80. XVIII wieku w Bielsku aż 2299 osób było wyznania ewangelickiego, a 2231 katolickiego i 86 żydowskiego.

Patent tolerancyjny umożliwił protestantom budowę skromnej świątyni (dzisiejszy kościół Zbawiciela) i szkoły. Budowę tychże obiektów rozpoczęto równolegle w marcu 1782 na północ od miasta (na części dolnego pastwiska miejskiego). To klasycystyczne założenie urbanistyczne powstało w ciągu 10 lat w kształcie rezydencjonalnym (podkowy).

Mimo że wszystkie budowle wykonano skromnie, niewielkim nakładem środków, Bielski Syjon stał się dla ewangelików symbolem przetrwania i odrodzenia. Nazwa Bielski Syjon, przywołująca na pamięć Syjon w Jerozolimie jako prawzór świętego miejsca i skupionej wokół niego społeczności wiernych, została po raz pierwszy użyta w 1782 r. przez pastora Jana Traugotta Bartelmusa.Po Wiośnie Ludów (1848) protestanci w monarchii habsburskiej uzyskali równouprawnienie i wtedy dopiero możliwa została przebudowa dotychczasowego Domu Modlitwy na typowy kościół z gotycką wieżą oraz budowa nowych gmachów szkolnych.

O keszu:

Nie trzeba wchodzic na teren cmentarza. Należy przy jego bramie głownej udać się w prawo. Idąć wzdłuż ogrodzenia na pewno na niego natrafimy.