W skrzynce znajduje się kod, potrzebny do znalezienia kesza finałowego.

Dzielnica:

Orzegów (niem. Orzegow) - dzielnica Rudy Śląskiej, którą wg danych z 2006 roku zamieszkiwało 8 439 osób^[1].

Pierwszą wzmianką o Orzegowie jest dokument z 1305 roku, w którym niejaki Marcin z Orzegowa występuje w roli świadka. Nazwa Orzegów pochodzi od tego, iż miejscowi rolnicy gdy orali ziemie, znajdowali ludzkie czaszki. Czaszki te najprawdopodobniej pozostały po najazdach tatarskich.

Początkowo wieś rozrastała się wzdłuż obecnej ul. Bytomskiej. Dopiero w XX wieku powstała część rozbudowana wokół kościoła, był to tzw. "Nowy Orzegów". Herbem gminy jest herb rodowy rodziny von Schaffgotsch.

Orzegów był określany jako dobra rycerskie. Istniał tu dwór. Właścicielami byli między innymi: Gierałtowscy, baron von Voglar. W 1826roku cały Orzegów wykupił Karol Godula.

Zabytek:

Głównymi fundatorami orzegowskiego kościoła, jak też jego późniejszej rozbudowy, byli hrabiostwo Joanna i Hans Ulrich  Schaffgotschowie. Został wzniesiony staraniem ks. Reinholda Schirmeisena, ówczesnego proboszcza macierzystej parafii Św. Trójcy w Bytomiu, a także dzięki ofiarności Orzegowian.

 Świątynia została  zbudowana w 1895 roku, ale już po kilku latach, wobec stale zwiększającej się liczby wiernych, okazała się za ciasna. W latach 1911-1915 nastąpiła więc rekonstrukcja i rozbudowa kościoła według pr ojektu budowniczego Maksymiliana Giemsy z Katowic. Dobudowano wtedy dwie okazałe wieże od strony wschodniej oraz prezbiterium z zakrystią od strony zachodniej, co w konsekwencji doprowadziło do istotnej zmiany usytuowania ołtarza głównego, który w pierwotnej świątyni, z roku 1895, był ustawiony w kierunku wschodnim.

Tak powiększony i rozbudowany kościół jest budowla neoromańską, murowaną z cegły, wzniesioną na planie krzyża łacińskiego. Charakteryzuje się neoromańskimi portalami na fasadzie i w północnym ramieniu transeptu oraz bogatymi fryzami ozdobnymi ścian zewnętrznych. Jednonawowe wnętrze kościoła i transept są nakryte stropem belkowym, prezbiterium zaś – zamknięte ścianą prostą – sklepieniem beczkowym.

We wnętrzu kościoła na uwagę zasługują: piękny szafiasty ołtarz główny z reliefowanymi scenami ewangelicznymi, płasko rzeźbione kapitele kolumn, organy z 1929 roku, jedne z większych na Górnym Śląsku, oraz witraże w ramionach transeptu, kaplicach bocznych, a zwłaszcza w prezbiterium, gdzie okno rozetowe jest wypełnione witrażem przedstawiającym w intensywnych barwach postać patrona świątyni. 

Skzrynka:

Micro magnetyk, z tyłu kościoła