OPIS MIEJSCA:

W 1877 roku w Szczecinie powstała nowa linia kolejowa Szczecin-Kostrzyń-Wrocław, dla której otwarto osobny dworzec czołowy we wschodniej części Kępy Parnickiej u wylotu ulicy Bytomskiej. Układ ten powstał bez powiązania z dotychczasowym dworcem głównym ( berlińskim ), co było oczywistym błędem, tak często popełnianym w XIX wieku.

Budynek był parterowy i długi na mniej więcej 100 metrów z wejściem w środkowej części o fasadzie z półkolistymi oknami. Został wzniesiony z czerwonej cegły klinkierowej, która się pięknie komponowała z zielenią rosnąca przed dworcem na placu. Do roku 1886 Dworzec Wrocławski nie miał połaczenia z dworcem głównym. To też dziewięć lat później zaszła potrzeba likwidacji osobnego dworca, wprwadzając pociągi poprzez stację Szczecin Głównt - Towarowy bezpośrednio do dworca głównego. 17 czerwca 1886 to data, która kończy obsługę pasażerską na Dworcu Wrocławskim. Zostaje przeznaczony do obsługi towarowej. Pod koniec XIXw.  dworzec zostaje włączony do zespołu wolnocłowego. Podczas II wojny światowej zniszczony w wyniku bombardowań w 1943-1944. Budynek przestaje istnieć ostatecznie na początku lat 60, kiedy to ruiny zostają rozebrane. Po dziś dzień zachowało się miejsce obsługi stacji towarowej „wrocławskiej”, oraz posterunku odgałęźnego stacji Szczecin Port Centralny "SPD 32".

W 1878 roku kolej założyła wzdłuż Duńczycy własne portowe nabrzeże przeładunkowe (zwane obecnie nabrzeżem „Starówka”), łącząc je od strony wschodniej nową linią kolejową, wprowadzoną od północy łukiem do dworca Wrocławskiego. Było to trzecie połączenie kolejowo-przeładunkowe, które z uwagi na swe korzystniejsze położenie od dwóch poprzednich stało się zalążkiem nowoczesnego portu szczecińskiego. Dla usprawnienia dojazdu statków został w 1885 roku wykonany nowy kanał dojazdowy Duńczyca-Odra, mniej więcej wzdłuż linii obecnego nabrzeża Polskiego. W latach 1880-1882 istniał projekt przedłużenia kolei z dworca Wrocławskiego mostem przez Duńczycę i dalej poprowadzenie jej wzdłuż prawego brzegu Odry z nowym portem naprzeciw Golęcina. Linia ta miała dalej prowadzić przez Inoujście i Stepnicę do Recławia (i Wolina), jako najkrótsza trasa ze Szczecina na wyspę Wolin. Do realizacji tej linii niestety nie doszło, w roku zaś 1892 przedłużono linię z Goleniowa do Recławia i w 1899 roku-do Świnoujścia przez wyspę Wolin. Powstałe jednak w ten sposób połączenie jest dłuższe od projektowanego i nie wykonanego połączenia przez Stepnicę. W 1894 roku został zatwierdzony dalszy projekt rozwoju portu szczecińskiego. Pozostawiał on nabrzeże Starówka na dotychczasowym miejscu, przewidywał jednak budowę dwóch nowych basenów, obsługujących dzisiejsze nabrzeża Rumuńskie i Bułgarskie. Basen wschodni nowego portu wolnocłowego został oddany do użytku 23 IX 1898 r., natomiast basen zachodni ukończony został dopiero 15 VIII 1910 r. Baseny te dziś są już przestarzałe, gdyż są zbyt wąskie i przez to trudne w obsłudze. Nie mniej jednak w swoim czasie stanowiły one dla Szczecina poważny atut rozwojowy portu. Wjazd do tych basenów przeciął niedawno zbudowaną bocznicę kolejową wiodącą z dworca Wrocławskiego do nabrzeża Starówka nad Duńczycą. Aby temu zaradzić, połączono Starówkę z dworcem Wrocławskim od południa, co jednak zmuszało do dwukrotnego cofania podstawianych pociągów. Dopiero w 1948 roku niedogodność tę częściowo usunięto, zmniejszając ilość cofań z dwóch do jednego.

OPIS SKRZYNKI:

EDIT: Z dniem 25.07.2013 skrzynka przemieściła się o jakieś 2 metry. Przyczyną przemieszczenia były zmiany jakie nastąpiły w terenie.

Nie jest zakopana. Dokładność +/-3m.