Poligon testowy w Zalesiu/Wicku

Miejsce pod budowę poligonu pod Międzyzdrojami zostało wybrane w połowie 1943 r. Głównymi jego zaletami było odpowiednie ukształtowanie terenu, oddalenie od siedzib ludzkich oraz zaplecze materiałowe pobliskiej bazy w Swinemünde (Świnoujście). Teren wokół został zamknięty dla ruchu, miejscowa ludność wysiedlona, a ta co pozostała poddana została pełnej inwigilacji. Specjalnie dla niej wybudowano brukowaną drogę łączącą Wapnicę z drogą w kierunku Międzyzdrojów. Niedaleko, nad Jeziorem Wicko Małe, znajdowała się przystań, przy której nabrzeżach mogły cumować barki transportowe. Pierwsze działo (północne) zostało umieszczone na wykarczowanym zboczu wzgórza. Luksusem okazał się fakt, że tutejsze wzniesienie posiadało różne kąty nachylenia. Wybrano obszar, który odpowiadał przyjętemu kątowi nachylenia 34 stopnie. Dokładny kąt uzyskano dzięki odpowiednio dobranym drewnianym belkom fundamentowym. W ziemię wkopano dużą ilość poprzecznych belek, na których równolegle umieszczono następne, tworzące pochylnię na szczyt. Na nich ponownie umieszczono drewniane elementy poprzeczne, do których przymocowano metalowe wsporniki, bezpośrednio łączące się z lufą i komorami bocznymi. Długość działa wynosiła około 50 m. Z każdej jej strony znajdowało się 12 komór bocznych odległych od siebie o 3,17 metra. Obok przebiegały tory małego dźwigu o rozstawie szyn 600 mm. Wykorzystywany był pierwotnie do budowy, a później do wymiany elementów lufy i komór bocznych. Według dostępnych dokumentów archiwalnych, działo po testach próbnych, było gotowe do seryjnej produkcji. Do tegoż celu potrzeba było 9,5 tony metalowych elementów i 12 t drewnianych belek. Elementy działa ważyły 28 ton, a potrzebny obszar ziemi wynosił około 100 m3. Przewidywany czas budowy 10 dni. Gładkościenna lufa posiadała kaliber 152,5 mm. Pierwotnie strzelania próbne odbywały się z wykorzystaniem 110 mm amunicji, której partię 20 000 sztuk wyprodukowały zakłady Röchling - Eisenwerke. Były to pociski o kalibrze 110 mm, wadze 140 kg i 3 metrów długości. Podczas strzelania tymi, podkalibrowymi granatami stosowano tzw. sabot, nakładany na pocisk i odpadający podczas lotu. Stabilizacją pocisku zajmowały się rozkładane lotki w tylniej jego części. Właśnie one były przyczyną częstego koziołkowania pocisku w locie. Jednocześnie trwały prace nad stworzeniem nowego rodzaju pocisku. Testowano granaty projektu prof. Haacka, projektu z zakładów Eisenwerke Witkowitz oraz z Instytutu Aerodynamiki AVA w Getyndze. Dwa ostatnie rodzaje sprawdziły się podczas strzelań. Pierwsze posiadały wagę 65 kg i sztywne lotki, drugie ciężar 110 kg. Jednakże te drugie były składane z elementów wyprodukowanej partii 20 000 sztuk amunicji firmy Röchling, co zaważyło nad ich wyborem. Jednocześnie rozpoczęto budowę kolejnych dwóch stanowisk doświadczalnych. W każdym z nich testowano inną konstrukcję usadowienia na gruncie, długość lufy, ilość i kąt nachylenia komór bocznych. We wszystkich testowano także wszystkie rodzaje amunicji. Projekt drugiego (środkowego) działa przewidywał doświadczenia z dużym kątem nachylenia 45-50 stopni, długością lufy ponad 120 metrów i z dużą prędkością początkową zapewnianą przez około 40 komór bocznych. Jednym z wniosków wyciągniętych przy próbach z pierwszym działem, była bardzo ważna sprawa stabilności całej konstrukcji. Zastosowanie rozwiązania metalowo-drewnianego dla tak dużej lufy, nie mogło zapewnić spełnienia tegoż warunku. Dodatkowo należało jeszcze sztucznie zwiększyć kąt nachylenia wzgórza. Postanowiono osadzić całą konstrukcję na 15 betonowych blokach głęboko wkopanych w ziemię. Całkowita długość działa prawdopodobnie liczyła około 125 metrów (brak dostępnych planów i danych na ten temat), z czego 80 metrów zostało przymocowane do wspomnianych już betonowych bloków. Pozostałe 45 metrów lufy, znajdującej się ponad wzgórzem, zostało podparte metalową konstrukcją. Według wyliczeń rusztowania mogły mieć nawet 30 metrów wysokości. Osadzone było na 7 ceglanych fundamentach, których resztki można zobaczyć do dziś. Po obu stronach lufy zainstalowane zostały schody, umożliwiające wejście aż po sam czubek działa. Po lewej stronie u szczytu wzgórza znajduje się duży fundament betonowy, który prawdopodobnie był podstawą pod jeden z wysięgników zapewniających wymianę wadliwych elementów konstrukcji. Drugi dźwig prawdopodobnie zlokalizowany został u podnóża wzniesienia. Projekt trzeciego (południowego) działa zakładał trzy podstawowe parametry: duży kąt nachylenia, nie przekraczająca 100 m długość lufy i stabilność konstrukcji. Wnioski te zostały wyciągnięte podczas testowania dwóch wcześniejszych dział. Brak jest danych o fakcie instalacji tegoż działa czy o jego danych technicznych. Niektóre źródła wręcz twierdzą że lufa mogła posiadać kaliber aż 210 mm. Jednakże z konstrukcji fundamentów pod działo można wnioskować że był to kaliber nie większy niż 150 mm (szerokość rampy 2 m). Prawdopodobnie całkowita długość działa wynosiła około 90 m. Projekt przewidywał montaż około 25 komór bocznych. Pierwsza część działa osadzona została na specjalnej betonowej rampie liczącej 35 metrów. Dalej działo było oparte na trzech kolejnych blokach oddalonych od siebie o około 4 metry. Reszta działa była podtrzymywana przez konstrukcję metalową opartą na 5 betonowych fundamentach. Materiały archiwalne milczą na temat tej konstrukcji, podobnie jak konstrukcji działa Nr 2. Jednakże w przypadku tegoż ostatniego w archiwach znajdują się zdjęcia i wyniki przeprowadzonych strzelań. Działo Nr 2 od końca kwietnia 1944 roku oddało około 25 strzałów. Trajektorie lotów były obserwowane przez obserwatorów zaokrętowanych na "wypożyczonych" przez Kriegsmarine kutrach patrolowych. Podczas jednego z kolejnych strzelań działo uległo uszkodzeniu. Został rozerwany jeden z elementów lufy.