Árpád Tamásy von Fogaras (1861–1939)

Kim był?
Árpád Tamásy, znany także jako Tamásy Árpád (w dokumentach niemieckojęzycznych jako von Fogaras), urodził się 9 grudnia 1861 roku w Kőhalom (dzisiejsze Rupea w Rumunii). Zmarł 1 lutego 1939 roku w Budapeszcie.

Wykształcenie i kariera przed I wojną światową:
Tamásy ukończył prestiżową Theresiańską Akademię Wojskową w Wiener-Neustadt, a następnie ścieżkę kariery kontynuował w kręgach wiedeńskiej szkoły sztabu generalnego (Kriegsschule). Służbę pełnił m.in. w resorcie spraw wojskowych Węgier, gdzie odgrywał istotną rolę jako czołowy urzędnik.

Rola w Wielkiej Wojnie i obrona Twierdzy Przemyśl:
W sierpniu 1914 został mianowany dowódcą 23. Dywizji Honwedów (23. honvéd gyaloghadosztály), a od września pełnił funkcję zastępcy dowódcy Twierdzy Przemyśl – jednego z najważniejszych punktów strategicznych monarchii austro-węgierskiej.

W czasie I i II oblężenia Twierdzy Przemyśl (IX–XI.1914 i XI.1914–III.1915) Tamásy dowodził obroną, angażując 23. Dywizję w działania zaczepne przeciwko oblegającym siłom rosyjskim, próbując także przerwać oblężenie. Pomimo odwagi i determinacji – zarówno jego, jak i jego żołnierzy – twierdza kapitulowała 22 marca 1915, głównie z powodu wyczerpania zapasów i sile fizycznej obrońców.

Jeństwo, awans i dalsza służba:
Po kapitulacji Tamásy dostał się do rosyjskiej niewoli. W czasie pobytu w obozie jenieckim awansował do rangi generała artylerii (artillery general), a po zwolnieniu z jeństwa wczesnym 1918 rokiem powrócił do służby. Dowodził następnie 20. Dywizją Armii, a od kwietnia do lipca XXII Korpusem, a od lipca do końca wojny – IV Korpusem na froncie włoskim, w rejonie Isonzo. Niestety, wraz z rozpadem Austro-Węgier nie sprostał dużym operacjom strategicznym w tej formacji.

Ostatnie lata i zasługi:
Po wojnie znalazł się w gronie pierwszych odznaczonych Orderem Rycerzy ustanowionym przez admirała Horthy’ego. Pozostał w Budapeszcie, gdzie zmarł w 1939 roku.

Árpád Tamásy był wykształconym i doświadczonym honwędzkim oficerem, którego umiejętności i odwaga przyniosły mu reputację „lwowatego” dowódcy obrony Twierdzy Przemyśl. Jako zastępca komendanta twierdzy i dowódca 23. Dywizji, prowadził heroiczną obronę przeciwko przewadze rosyjskiej, a jego zaangażowanie i osobisty wkład w walkę – uznany nawet przez przeciwników – wpisują się w pamięć o tej strategicznej bitwie I wojny światowej. Po zakończeniu konfliktu kontynuował karierę wojskową, by spędzić resztę życia w Budapeszcie.

Kesz - mikro z logbookiem