Synagoga, stojąca w południowo-wschodnim narożu Placu Sobieskiego, jest jednym z cenniejszych ocalałych zabytków architektury żydowskiej w Polsce. Bożnica wzniesiona została w 1761 r. na miejscu starszej drewnianej. Zgodę na budowę, wytyczne dotyczące jej wyglądu i wsparcia finansowego udzielił Gminie Żydowskiej marszałek wielki koronny Stanisław Lubomirski, ówczesny właściciel Łańcuta. W XIX w. do barokowego budynku dobudowano przy ścianie zachodniej krytą klatkę schodową z wejściem na babiniec przeznaczony dla kobiet. Lubelska salka przy synagodze, służąca do posiedzeń Kahału, swoją nazwę zawdzięcza chasydzkiemu rabinowi i cadykowi Jakubowi Izaakowi Horowicowi znanemu jako Widzący z Lublina, który w 1831 r. wizytował Łańcut w czasie podróży z Ropczyc.
Podczas drugiej wojny światowej synagoga została podpalona przez okupantów niemieckich i ugaszona po osobistej interwencji Alfreda Potockiego. Pomimo zaniedbań i dewastacji w czasach PRL udało się uniknąć rozbiórki bożnicy. Dzięki akcji zapoczątkowanej przez doktora Władysława Balickiego w łańcuckiej synagodze urządzono wystawę judaików, a obiekt wpisano do rejestru zabytków.
Opiekę nad budynkiem w latach 1973- 2008 sprawowało Muzeum-Zamek w Łańcucie, które przeprowadziło pełną konserwację zachowanych we wnętrzach malowideł i bimy. Od 2008 r. synagoga została przejęta przez Fundację Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego.
o keszu:
znajduje się na terenie parku (patrz na godziny otwarcia) - tematyczny mikrus w maskowaniu