pierwsza wzmianka w źródłach pisanych o Jarocinie pochodzi z dyplomu z 1257 roku i określane było jako miasto (civitas). Dokumentem tym był feudalny immunitet, wystawiony w kancelarii księcia wielkopolskiego Bolesława Pobożnego, wydany w obecności wojewody poznańskiego Przedpełka, Beniamina (Zaremby) kasztelana radzimskiego, Wincentego, podkomorzego i Tomisława. Miasto znajdowało się na ważnym szlaku z Wrocławia do Torunia oraz z Poznania do Kalisza, co sprzyjało rozwojowi, dlatego znajdował się tu plac targowy i komora celna. W końcu XV wieku miasto miało co najmniej 100 domów ( co można obliczyć po wystawionych 10 pachołkach na wojnę z zakonem krzyżackim w 1458r.). Miasto do 1793r. ni przekraczało powierzchni 1 km2, zamieszkiwane było przez maksymalnie od 800-do 1000 osób. W 193 roku wszystkie ulice miasta były brukowane. Natomiast w 1939 roku liczba mieszkańców wynosiła już 9 850 osób z czego tylko 150 Niemców i 50 Żydów.