5 stycznia 1066 roku zmarł Edward Wyznawca. Tron przejął po nim Harold Godwinson, lecz kwestia sukcesji nie była jasna. Roszczenia do angielskiego tronu wysunął również Wilhelm, książę Normandii. Harald III Srogi postanowił zrobić to samo, powołując się na umowę między Magnusem Dobrym a zmarłym bezdzietnie w 1042 roku Hardeknutem, która zakładała, że jeśli któryś z nich umrze, drugi odziedziczy po nim tron. Przejąwszy roszczenia Magnusa, Harald nawiązał kontakt z Tostigiem Gwodwinsonem, bratem Harolda, który został wygnany z Anglii w 1065 roku, a który mógł stanowić dla norweskiego władcy silnie wsparcie polityczne.

Harald III Srogi obwołał swojego najstarszego syna Magnusa królem Norwegii, a sam we wrześniu 1066 roku zgromadził potężną flotę inwazyjną, na czele której wyruszył z Solund na swoim flagowym drakkarze „Wężu”, zabierając ze sobą młodszego syna Olafa. Po drodze Hardrada zebrał posiłki ze sprzymierzonych Szetlandów i Orkadów, a po przybyciu do Szkocji spotkał się z królem Malcolmem III, który wsparł go dwoma tysiącami żołnierzy. Ostatecznie, Harald III Srogi dysponował siłami około 10 tysięcy ludzi i flotą około 300 okrętów.

8 września 1066 roku Harald spotkał się z przybyłym z Flandrii Tostigiem w Tynemouth w północno-wschodniej Anglii. Poruszając się rzekami, sprzymierzeńcy zaczęli zdobywać i plądrować miasta w regionie. 20 września pod Fulford na drodze Haralda stanęła armia Morcara z Northumbrii i Edwina z Mercji. Norweski król odniósł w bitwie decydujące zwycięstwo, które pozwoliło mu cztery dni później zdobyć York.

W tym samym czasie król Harold Godwinson na czele armii dotarł do Stamford Bridge, położnego 8 km na wschód od Yorku. Tego samego dnia obozujący przy zakotwiczonej w Riccal flocie, Harald zgromadził dwie trzecie swych sił, którym kazał zostawić ciężkie uzbrojenie i wyruszył z nimi do Yorku, z zamiarem wyboru nowych władz miasta. Nieprzygotowane oddziały Hardrady natknęły się pod Stamford Bridge na liczniejszą armię Godwinsona. Sam Harald poniósł śmierć już na początku bitwy po trafieniu strzałą w tchawicę. Śmierć poniósł również Tostig. Mniej liczni i pozbawieni uzbrojenia ochronnego Norwegowie zaczęli ustępować, a sytuacji nie uratowały nawet posiłki przybyłe pod dowództwem Eysteina Orre, który podniósłszy sztandar Haralda, wkrótce sam został zabity. Bitwa zakończyła się pogromem sił inwazyjnych i śmiercią Haralda oraz Tostiga. Z bitwy ocalał natomiast syn Haralda, Olaf, który zawarł rozejm z królem angielskim i obiecał, że Norwegowie nie zaatakują już Anglii. Olaf wrócił do domu na czele 24 okrętów, gdyż tylko tylu było potrzeba do przewiezienia niedobitków.

Rok po bitwie szczątki Haralda III Srogiego zostały przewiezione do Norwegii i pochowane w kościele w Nidaros (obecnie Trondheim). Sto lat później jego ciało zostało przeniesione do klasztoru augustianów Helgeseter, który nie dotrwał jednak do naszych czasów. Obecnie miejsce pochówku króla znajduje się prawdopodobnie pod drogą, zbudowaną w miejscu wyburzonego w XVII wieku klasztoru.

Pierwszy etap trzeba odszukać kamień z danymi i podstawić:

N 51.58....

E 17.32....

. Proszę o dokładne maskowanie finału. Może się przydać klucz 13. 

  Aparat - Całkowity dystans: 1748 km