Kościół św. Ignacego Loyoli przy ul. Stysia 16 we Wrocławiu to wyrazisty przykład architektury postmodernistycznej w polskim budownictwie sakralnym. Zaprojektowany przez architekta Zenona Nasterskiego (we współpracy z Aliną Nasterską), został wzniesiony w latach 1979–1990 jako część kompleksu jezuickiego, obejmującego także klasztor i dom spotkań.
Kościół stanowi część pięciokondygnacyjnego, trójskrzydłowego kompleksu, który oprócz dwupoziomowej świątyni mieści klasztor, mieszkania zakonnic, pomieszczenia parafialne i dom spotkań.
Elewacja budynku charakteryzuje się rytmiczną kompozycją wąskich pionów okien oddzielonych ceglanymi pasami, co nawiązuje do gotyckiej strzelistości. Motyw betonowych krzyży przecinających okna oraz rytmiczny podział elewacji odwołują się do renesansowej harmonii.
Wnętrze świątyni zaprojektowane przez Zenona Nasterskiego współgra z zewnętrzną architekturą. Witraże autorstwa Konstantego Łyskowskiego, wykonane przez W.Z. Inco, przedstawiają postacie świętych i sceny biblijne, w tym św. Ignacego Loyolę, św. Jadwigę Śląską oraz symbole Alfa i Omega.
Kościół św. Ignacego Loyoli przy ul. Stysia jest przykładem świadomego wpisania nowoczesnej architektury sakralnej w kontekst historyczny i urbanistyczny Wrocławia. Jego postmodernistyczna forma łączy tradycję z nowoczesnością, tworząc przestrzeń sakralną odpowiadającą potrzebom wspólnoty wiernych.