Kesza można zdobywać na dwa różne sposoby - dla graczy dwusystemowych jako bonus do Adventure Laba Trzebiechów, dla graczy tylko Opencachingowych jako klasycznego kilkuetapowego multaka, w którym poszczególne wirtualne etapy (oznaczone i opisane w postaci waypointów) pozwolą zebrać dane do wyliczenia kordów fizycznego pojemnika.

W każdym z 5 etapów po udzieleniu poprawnej odpowiedzi otrzymasz dane dla jednej z 5 literek (A, B, C, D, E - np. A=6), które należy podstawić do poniższego wzoru aby uzyskać finałowe kordy:

N 52° 01.ABC

E 15° 44.BDE

Informacje ogólne

Trzebiechów to wieś, która przeciętnemu keszerowi nie kojarzy się zapewne z niczym - no może poza drogą wojewódzką, która przebiega przez sam jej środek. I trudno się dziwić, bo, mimo że to "stolica" gminy o tej samej nazwie, mieszka tu zaledwie około tysiąca mieszkańców. Ta niepozorna, leżąca trochę na uboczu, miejscowość liczy sobie jednak ponad 700 lat, a przez blisko 170 z nich (lata 1707-1873) była nawet pełnoprawnym... miastem. I choć dziś mało kto o tym fakcie pamięta to wieś ta ma naprawdę ciekawą historię i kilka intrygujących obiektów, które warto zobaczyć na własne oczy, a ten lab spróbuje ją Wam chociaż pokrótce pokazać.

Dawny cmentarz ewangelicki (N 52° 01.086 E 15° 43.776)

Opis: Dawny cmentarz ewangelicki położony na południowo-wschodnim krańcu wsi, przy skrzyżowaniu ulicy Odrzańskiej i Krańcowej, to jedno z bardziej tajemniczych miejsc w Trzebiechowie. Nekropolia, podobnie jak setki podobnych, na tzw. Ziemiach Odzyskanych po wojnie została pozostawiona sama sobie, jednak nie uległa jakimś drastycznym zniszczeniom, a na jej terenie do dzisiaj zachował się nawet dawny budynek pogrzebowy (kaplica?). Cmentarz był kilkukrotnie oczyszczany w XXI wieku, jednak od paru już ładnych lat ponownie pozostawiono go bez opieki co wykorzystuje już natura. Wciąż jednak warto tu zajrzeć i pomyśleć nad historią tych terenów i ludzi, którzy żyli tu kiedyś, a dziś o ich dawnej obecności świadczą tylko przewracające się, w większości nieczytelne nagrobki.

Liczba do finału: A = rok z lewej (stojąc przodem do wejścia) tablicy wmurowanej w ścianę budynku cmentarnego minus 1841

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (N 52° 01.179 E 15° 44.024)

Opis: Kościół w Trzebiechowie istnieje w tym samym miejscu co najmniej od roku 1308. Początkowo był to obiekt drewniany, który w roku 1654 zastąpiony został konstrukcją szachulcową. W 1823 (niektóre źródła mówią o roku 1840) w jego miejscu protestanci wybudowali nowy budynek, który istnieje w tej samej formie do dzisiaj. Projekt kościoła powstał w pracowni Karla Friedricha Schinkela, słynnego niemieckiego architekta, który uznawany był za jednego z najwybitniejszych pruskich twórców klasycyzmu - autorem nie był jednak sam mistrz, a jego uczeń, Johan Gottlieb Schlüter. Trzebiechowski kościół przed wojną podlegał ewangelickiej diecezji w Sulechowie, a po roku 1945 przeszedł w ręce nowo przybyłych katolików, stając się kościołem filialnym parafii w Klenicy. Dopiero w roku 1987 zyskał on status samodzielnej parafii. Przed wojną bezpośrednio przed wejściem do kościoła znajdował się pomnik poświęcony księciu Heinrichowi VII von Reuss zu Koestritz, właścicielowi wsi, który odpowiedzialny był między innymi za aktualny wygląd trzebiechowskiego pałacu. Pomnik oczywiście nie przetrwał akcji "odniemczania" "Ziem Odzyskanych", podobnie zresztą jak napis nad wejściem do kościoła, zastąpiony później polskim cytatem z Biblii.

Liczba do finału: B = liczba zwierząt na drzwiach wejściowych do kościoła

Sanatorium przeciwgruźlicze (N 52° 01.410 E 15° 44.069)

Opis: Choć dzisiaj ciężko w to uwierzyć Trzebiechów na początku XX wieku został... uzdrowiskiem. W latach 1903-1905 wybudowano tutaj okazały zespół sanatoryjny, którego inicjatorką była księżna Eleonora Reuss-Köstritz, żona ówczesnego właściciela wsi, księcia Heinricha VII von Reuss zu Koestritz. Kompleks nie miał jednak szczęścia i dość szybko został przekształcony w szkołę wiejską z internatem. Już w roku 1920 powrócił jednak do swej sanatoryjnej funkcji, gdy na fali powojennych zachorowań na gruźlicę postanowiono walczyć tu z tą chorobą. Po II wojnie światowej sanatorium wznowiło działalność w identycznej funkcji, ponownie lecząc gruźlików, następnie przez kilka lat rehabilitowano tutaj pacjentów zielonogórskiego szpitala aż w końcu w roku 1974 we wnętrzach urządzono Dom Pomocy Społecznej, który działa do dzisiaj, opiekując się osobami starszymi i potrzebującymi pomocy ze względów zdrowotnych. Mimo zmian w działalności zespołu zachował się on, wraz z wyposażeniem wnętrz, w bardzo dobrym stanie. Podobnie jak przez poprzednie kilkadziesiąt powojennych lat nie budziłyby one pewnie większego zainteresowania, gdyby nie fakt sensacyjnego odkrycia dokonanego w roku 2003. Wówczas to ustalono, że wystrój i wyposażenie wnętrz trzebiechowskiego sanatorium to dzieło słynnego belgijskiego architekta i projektanta secesyjnego Henry’ego van de Velde. Do odkrycia doszło za sprawą wnuka ostatniego przedwojennego ordynatora sanatorium, który natrafił na informacje o van de Velde w rodzinnych pamiątkach i wzbudziło duże zainteresowanie wśród europejskich historyków sztuk, architektów i konserwatorów, którzy w trakcie prowadzonych w kolejnych latach prac renowacyjnych mieli okazję poszerzyć wiedzę na temat twórczości belgijskiego artysty.

Liczba do finału: Jaki adres e-mail możesz odczytać na tablicy informacyjnej po lewej stronie od bramy wjazdowej? Liczba liter w ostatnim słowie przed "małpą" w e-mailu (z z formatu x.y.z@cośtam.pl) = C

Pałac książąt von Reuss (N 52° 01.451 E 15° 44.082)

Opis: Rodzina książęca von Reuss zu Koestritz, której trzebiechowski pałac zawdzięcza swój obecny wygląd, objęła własność nad wsią w połowie XVIII wieku. W kolejnych latach sukcesywnie rozbudowywała ona swoją nową siedzibę (relikty oryginalnej, XVI bądź XVII wiecznej rezydencji zachowały się do dzisiaj w dolnych partach budynku). Najpoważniejsza przebudowa, która nadała pałacowi jego obecny kształt, trwała aż 25 lat i zakończyła się w roku 1901. Jej inicjatorem był książę Heinrich VII von Reuss zu Koestritz (generał armii pruskiej, adiutant cesarza Wilhelma I i późniejszy ambasador Cesarstwa Niemieckiego w Konstantynopolu i Wiedniu). Projekt wykonał i zrealizował pochodzący z Bratysławy austro-węgierski architekt Viktor Rumpelmeyer, a przebudowany kompleks pałacowy (w skład którego wchodzą również 2 oficyny (obecna siedziba władz gminy), okazała brama wjazdowa czy park krajobrazowy) silnie inspirowany był francuskim neorenesansem. Szczegółów architektonicznych Wam oszczędzę - zainteresowani na pewno doczytają we własnym zakresie ;). Uchroniony od zniszczeń wojennych i strat powojennych pałac od roku 1982 jest siedzibą miejscowego Zespołu Edukacyjnego, mieszcząc w sobie przedszkole i szkołę. Ciekawostką jest fakt, iż niedawno gmina wystawiła go na sprzedaż za symboliczną złotówkę - w ofercie kryje się jednak pewien dość istotny haczyk, gdyż ewentualny nabywca jednocześnie musiałby wybudować gminie nowy budynek, do którego można byłoby przenieść działalność Zespołu Edukacyjnego. A taka inwestycja kosztuje nieco więcej niż złotówkę.

Liczba do finału: D = liczba liter w nazwie postaci przedstawionej w formie rzeźby "spoglądającej" w kierunku pałacu plus 2

Park krajobrazowy (N 52° 01.674 E 15° 44.153)

Opis: Częścią założenia pałacowego był powstały w roku 1670 park krajobrazowy, który swój pełny kształt uzyskał w roku 1830. Projektantem parku w stylu angielskim był ogrodnik Paul Lorenz z miejscowości Zwickau. Choć dzisiaj teren ten, przez lata nieszczególnie utrzymywany, mocno zdziczał to wciąż warto go odwiedzić. Co ciekawe miejscowi wciąż są z niego wyjątkowo dumni co uwidocznili w... nazwie trzebiechowskiego klubu piłkarskiego - Piast Parkovia Trzebiechów, który rozgrywa swoje spotkania na boisku położonym na obrzeżach historycznego założenia. Dzisiaj na 11 hektarach powierzchni możecie tu zobaczyć około 300 różnych gatunków roślin, w tym spore grono drzew mających już status pomnika przyrody. Do tego staw, tzw. "świątynia antyczna" (w rzeczywistości pomnik upamiętniający poległych w I wojnie światowej wieloletnich właścicieli wsi - rodziny Reussów), pozostałości pomnika Bismarcka, kamień z historyczną, przedwojenną nazwą jednej z dróg czy w końcu dobrze widoczne grodzisko w północnej części parku - w skrócie, jest gdzie spacerować, do czego gorąco zachęcam ;).

Liczba do finału: E = liczba kolumn, które posiada charakterystyczny obiekt na szczycie niewielkiego wzniesienia minus 5