Stowarzyszenie Historyczne Lubniewica tworzy grupa kilku osób, którym bliskie są Lubniewice. Te obecne, ale także te dawne. Zakresem zainteresowania objęto cały dawny powiat wschodniotorzymski. Członkowie stowarzyszenia szukają każdej okazji do odkrywania historii, włączając się lub inicjując różne akcje. 

Eduard Petzold

Carl Eduard Adolph Petzold (znany jako Eduard Petzold, ur. 1815 Königswalde, obecnie Lubniewice; zm. 1891 Blasewitz, obecnie

dzielnica Drezna) jest autorem ok. 180 projektów ogrodów i parków rezydencjonalnych, a także miejskich skwerów i promenad, na terenie obecnych Niemiec, Polski, Czech, Holandil, Austrii, Bulgarii Turcji. Rozpoczęta przez niego w 1831 roku nauka ogrodnictwa w Parku Muzakowskim (Bad Muskau) pod kierunkiem kiem Jacoba Heinricha Rehdera i księcia Hermanna von Pückler-Muskau, była później kontynuowana w Wielkiej Brytanii, Włoszech, Francji i Szwajcarii. Na terenie współczesnej Rzeczypospolitej Polskiej identyfikowanych jest ok. 70 założeń ogrodowych i parkowych dla których Eduard Petzold

sporządzał plany rearanzacji. Do najznamienitszych projektów Petzolda, dia ogrodów na terenie dzisiejszej Polski, należy zaliczyć: park palacowy w Dobrej-1856 (woj. opolskiej, arboretum w Muzakowie-1858 (woj. lubuskie), park pałacowy w Henrykowie-1863 (woj. dolnośląskie), park pałacowy w Bożkowie 1864 (woj. dolnośląskie), park pałacowy w Mrowinach 1870 (woj. dolnośląskie) oraz park pałacowy w Stolcu -1872 (woj. dolnośląskie) i park zamkowy w Sarnach-1880 (woj. dolnośląskie). Eduard Petzold, ze swoją małżonką Friedrike Amalie Mathilde Eiserhardt (ur. 1825-zm. 1881), miał pięcioro dzieci: Max Friedrich Cari Franz

(ur. 1852-zm. 1896), Marie Christiane Juliane (ur. 1853-zm. 1932), Helene Wilhelmine Alma (ur. 1855-zm. 1926), Otto Carl Adolph (ur. 1858 -zm. 1879), Walter Christian Theodor (ur. 1865-zm. 1883). Zadne z dzieci nie kontynuowało wielkiej pasji i fachu ojca. Eduard Petzold spoczął wraz z małżonką oraz córką Helene i zięciem Emilem Jaensch na drezdeńskim cmentarzu Johannisfriedhof.

Oprócz działań projektowych, Eduard Petzold prowadził także w latach 1863-1886 szkółkę drzew i krzewów ozdobnych w swoim wieloletnim miejscu zamieszkania w Bolesławcu. Jest także autorem ok. 30 artykułów książek poświęconych sztuce ogrodowej oraz wspomnieniom o Księciu Hermannie von Pückler-Muskau. Do najsłynniejszych najbardziej znaczących dla XIX-wiecznej edukacji o ogrodnictwie krajobrazowym, należy zaliczyć wydawnictwa pt.: Zur Farbenlehre der Landschaft, wyd. 1853 (PL: O teorii kolorów krajobrazu) oraz podręcznik: Die Landschafts-Gärtnerei. Ein Handbuch Für Gärtner, Architekten Und Freunde Der Gartenkunst. Wyd. 1862 (PL: Ogrodnictwo krajobrazu: Podręcznik dla ogrodników, architektów i przyjaciół sztuki ogrodowej).

Działalność na polu feoretycznym uczyniła z Eduarda Petzolda najważniejszego reprezentanta tzw. mużakowskiej szkoły ogrodniczej, wnosząc go jednocześnie do grupy czołowych teoretyków europejskiego ogrodnictwa końca XVIII i całego XIX wieku.

W 2020 roku Eduard Petzold zostal patronem Europejskiego Centrum Sztuki Ogrodowej, powołanego na terenie kompleksu zamkowego Sarnach (Ścinawka Gorna, woj. dolnośląskie) To pierwsza tego typu instytucja w Polsce specjalizująca się w interpretacji sztuki ogrodowej pierwsza na świecie, której patronuje Eduard Petzold.