Kościół św. Wojciecha w Dobroniu
Kościół parafialny w Dobroniu (woj. łódzkie) to drewniana świątynia z XVIII wieku, wpisana do rejestru zabytków wraz z dzwonnicą. Wzniesiony w latach 1776–1779 według projektu ks. Sebastiana Alojzego Sierakowskiego, początkowo jako filia kolegiaty w Łasku, od 1780 roku funkcjonuje jako samodzielna parafia.
Kościół zbudowany w konstrukcji zrębowej na planie krzyża łacińskiego jest orientowany na wschód. Ma barokową wieżyczkę na sygnaturkę oraz dzwonnicę z trzema dzwonami. Wewnątrz znajdują się m.in. wczesnobarokowy ołtarz główny z XVII-wiecznym obrazem Boga Ojca, rokokowa chrzcielnica oraz polichromie zdobiące sklepienie i ściany. Przechowywane są tu relikwie św. Stanisława, św. Maksymiliana Kolbego i św. Faustyny.
W pobliżu świątyni znajdują się drewniana dzwonnica, figury Najświętszego Serca Jezusa i Maryi oraz pomnik ofiar II wojny światowej. W XIX wieku ks. Walenty Mruk przeprowadził renowację budynku i cmentarza.