Poważne przeobrażenia w kompozycji lasku Göpperta zaszły w latach 1898-1903, wtedy stał się niezależną, zamkniętą całością. Głównymi elementami organizującymi przestrzeń były: powiększone plateau, uwydatnione dodatkowo kamiennym źródłem oraz dwie polany w północnej i południowej części. Przez cały teren przechodziły ścieżki, kreślone po łagodnych łukach. Najważniejsze polany otulone zostały przez kulisową, wysoką i średniowysoką roślinność, a uwagę odwiedzających zwracały różnorodne solitery. Wejście od strony północno-wschodniej uwydatniono owalną, niewielką polaną, która pozwalała spacerowiczom zajrzeć w głąb. Powyższy pomysł przebudowy powstał dekadę wcześniej, a Autorem był Gustav Heinze, jednak z powodu swej śmierci nie mógł jej zrealizować, zrobił to jego syn, Eugen Heinze lub Hugo Richter.
Pod koniec lat 90. XIX wieku do północnego terenu Parku Szczytnickiego przyłączono tzw. polanę Niesserów. Niewiele później rozgorzała dyskusja nad losami obszaru Wielkiej Wyspy, po części podyktowana zmianą lokalizacji toru wyścigów konnych oraz miejskimi planami budowy kanału żeglugowego od wschodu i północy. Przypuszczano, że na Zalesiu (niem. Leerbeutel) może pojawić się zabudowa gospodarczo-fabryczna, jednak magistrat odkupił ten obszar od Breslauer Viehmarks i przeznaczył na zabudowę willową. Dodatkowo pozyskano kolejne 42 ha ziemi, z zastrzeżeniem przeznaczenia jej na zieleń i drogi publiczne. Były to tereny na północy-wschód od polany Niesserów, rozciągające się w kierunku Morskiego Oka (niem. Leerbeutel See) oraz na wschód od szkółki leśnej.
Źródło: AP Wr., Zbiór Ikonograficzny - Album Breslau, sygn. 1467.