Do parku przyłączano kolejne grunty. W latach 70. XIX wieku powiększył się on o nowe obszary: Bandewäldchen, lasek brzozowy Birkenwäldchen i teren wyścigów konnych. Pierwszy z nowych nabytków zaprojektował Ludwig Fintelmann, wykorzystał do ukształtowania kompozycji, istniejące już elementy, jak staw czy plac zabaw dla dzieci. Architekt ogrodowy kontynuował zamysł P. J. Lenné, a wielogatunkowa roślinność drzewiasta utworzyła kolekcję dendrologiczną. Lasek brzozowy oraz wspomniana wcześniej restauracja w stylu szwajcarskim nie uległy wtedy przekształceniu. Co więcej, strefa wyścigów konnych została przebudowana w prawdziwy tor ze stosowną architekturą, całość oddano do użytku w 1878 r.
Odpowiedzą na stale rosnące zapotrzebowanie na zieleń było powołanie do życia w 1872 roku Szkolnego Ogrodu Botanicznego (niem. Botanischer Schulgarten). Pierwotnie zajmował obszar ok. 3 ha, następnie powiększony o kolejne 5 ha, program nauki opracował prof. Adolf Engler. Od 1889 r. jego rozwój nadzorował inspektor ogrodowy Hermann Kiekheben. Obiekt wzbogacił się o budynek mieszkalno- gospodarczy w 1907 r., a pięć lat później zyskał szklarnię wg projektu Ch. Cabanisa. Należy wspomnieć, że istotną rolę w kształtowaniu całego założenia odegrała współpraca kilku instytucji miejskich i towarzystw społecznych, najważniejsze z nich to: Deputacja Promenad, Komitet Tworzenia Ogrodu Zoologicznego, Śląskie Towarzystwo Wyścigów Konnych, Wrocławskie Towarzystwo Rowerowe, czy Wrocławskie Towarzystwo Upiększania Miasta. Dzięki temu powstało tak różnorodne założenie.