Na terenie i obrzeżach miasta Kielce znajdują się pozostałości licznych kamieniołomów. istnieje jeszcze wiele dawnych wyrobisk, które –
częściowo zapełznięte lub sztucznie zrekultywowane – pozostają obecnie słabo widoczne, „ukrywając się” w zaroślach oraz podmiejskich lasach. 

Kamieniołomy na Górze Wierzejskiej, wchodzącej w skład Pasma Masłowskiego, położonej na północ od granic miasta, na teranie pozamiejskiej części wsi Dąbrowa (teren leśny Leśnictwa Dąbrowa, Nadleśnictwa Kielce). Przedmiotem eksploatacji były tu kwarcyty dolnodewońskie wykorzystywane przy budowie dróg, nasypów kolejowych oraz w hutnictwie do produkcji żelazostopów. Miejscowe złoże nie jest najlepszej jakości, nie ma regularnej budowy geologicznej, a największym problemem podczas prac wydobywczych były występujące wśród kwarcytów niepożądane iły i łupki, tworzące również dużą warstwę nadkładu. Eksploatowany kwarcyt był przy tym silnie spękany, jednakże w przypadku prowadzonych tutaj prac była to raczej zaleta, gdyż skały takie można było z powodzeniem urabiać ręcznie i mechanicznie, bez potrzeby korzystania z ładunków wybuchowych.

Dzięki geologowi Jerzemu Fijałkowskiemu (1932-2011), który pozostawił po sobie dokumentację badawczą i fotograficzną, możemy w przybliżeniu odtworzyć krótkie dzieje tytułowych kamieniołomów. Zlokalizowane były one na terenie leśnym, w dwóch miejscach w sąsiedztwie kulminacji szczytu (375,8 m n.p.m.) – niewielkie wyrobiska rozpoznawcze, na mapach oznaczone jako „Kłm. Ostra Góra”, a także w odległości około 350 m na zachód – znacznie większy „Kłm. Wierzejska Góra”, w którym prowadzono systematyczną eksploatację,

Na podstawie przygotowanej w 1962 r. karty rejestracyjnej złoża „Wierzejska Góra”, przez Przedsiębiorstwo Robót Przygotowawczych Budowlano-Montażowych Kamieniołomów Drogowych w Krakowie, dowiadujemy się, że zainteresowane wydobyciem miejscowego
kwarcytu były Polskie Koleje Państwowe. Wg zapisów w karcie, wykonano 16 szybików badawczych, z czego 8 natrafiło na złoże. Surowiec planowano przeznaczyć na tłuczeń (I - klasy, marki „800”, norma PN-59/B-06710) i kliniec. Zasoby geologiczne oszacowano na 698 574,6 t, a projektowana roczna produkcja miała wynieść 80 000 t tłucznia i 10 000t grysu. Średnia grubość nadkładu wyniosła 3,4 m.
Inwestycja w 1962 r. miała kosztować 5 mln zł. Niezbyt korzystnie oceniono możliwości eksploatacji ze względu na „zanieczyszczenie” kwarcytów iłami. 

Dziś miejsca dawnej eksploatacji kwarcytu w rejonie G. Wierzejskiej porasta las. Reliktami eksploatowanego w 1953 r. kamieniołomu „Ostra Górka” są trzy niewielkie, kilkumetrowej głębokości wyrobiska stokowe; wschodnie – najmniejsze (o powierzchni ok. 1, 2 ara), środkowe (ok. 3,5 a) oraz zachodnie (ok. 2,1 a). Ich zbocza są obecnie w znacznym stopniu zapełźnięte. Od strony południowej przylegają do nich niewielkie zwałowiska. Zachowały się również ślady prac związanych z badaniami możliwości eksploatacyjnych złoża; między wyrobiskiem zachodnim i środkowym znajdują się relikty rowu poszukiwawczego (szurfu) o długości 126 m, przecinającego prostopadle grzbiet wzniesienia, w okolicy występuje także kilka punktowych zagłębień, będących domniemanymi pozostałościami szybików. Dawniej nad środkowym wyrobiskiem znajdowała się drewniana wieża triangulacyjna. Obecnie jest tu punkt pomiarowy (kota 375,8 m n.p.m.).
Otoczenie dawnego kamieniołomu jest zdewastowane przez dziki tor rowerowy. Na terenie kamieniołomu „Wierzejska Góra” istnieją pozostałości trzech wyrobisk: największego – północnego (ok. 14,3 a), południowego, o wydłużonym kształcie (ok. 5,7 a)
i wschodniego (ok. 5,6 a). Wnętrze każdego z nich udostępnione jest przekopem od strony południowej. Na przedłużeniu przekopu wyrobiska wschodniego znajduje się rozległe zwałowisko (ok. 26,3 a), porośnięte młodym drzewostanem jodłowym. 

Interesujący jest fakt, że na mapie z 1959 r. zaznaczono przebieg kolejki wąskotorowej, o długości ok. 2,1 km, biegnącej od kopalni do bocznicy normalnotorowej i stacji przeładunkowej u zbiegu obecnych ul. Zagnańskiej i Stare Sieje.