Do lat 70. XX wieku, w okresie od połowy sierpnia do początku listopada, zatokowej brzeg morza, na zachód od portu w Jastarni, pełnil funkcję przystani dla łodzi oraz sprzętu rybackiego służące go do połowu węgorzy za pomocą sieci pułapkowych nazywanych żakami, Rybacy z Jastarni przodowali na Kaszubskim Wybrzeżu w tym rodzaju połowu, a o jego randze może świadczyć fakt, ze na początku października, podczas kulminacji połowów obchodzone było w tutejszej parafii święto nazywane Matki Boskiej Węgorzowej. Ze względu na skalę i pracochłonność tego rodzaju rybołówstwa, wymagały ono zintegrowanej pracy zespołowej, którą przez wieki realizowały rybackie maszoperie. Tradycyjne żaki z kaszubskiego wybrzeża charakteryzują się rozpięciem sieci na pięciu drewnianych pałąkach o stopniowo zmniejszającej się średnicy. Wnętrze takiego stożka zaopatrzone jest w dwie komory (czele), do wnętrza których prowadzą lejkowato zwężające rwężające się gardziele, uniemożliwiające ucieczkę pochwyconych ryb. Żaki wyposażone są także zazwyczaj w dwa zewnętrzne skrzydła o róznej długości naprowadzające ławice do ich wnętrza: krótsze nazywane od stawką i dłuższe określane jako wiera.
Skrzynka magnetyczna na koordach, hasło do dziennika to trzycyfrowa liczba oznaczająca w dwukopach rozmiar największego żaka węgorzowego. Odpowiedź do znalezienia na miejscu.
Powodzenia :)