Charakterystycznym drzewem doliny Bugu i starorzecza jest olsza czarna, krajowy gatunek drzewa charakterystyczny dla terenów podmokłych. Tworzy ona z domieszką innych gatunków lasy łęgowe rosnące wzdłuż brzegów rzek, strumieni i zbiorników wodnych. Rośnie także w bagiennych lasach liściastych (tworzy tak zwane olsy) i na torfowiskach. Znosi stosunkowo długotrwałe podtopienia na wiosnę, może nawet miesiąc stać w wodzie.Pędy olszy są zwykle nagie, za młodu lepkie. Pąki osadzone na trzoneczkach, czerwonawe, buławkowatego kształtu, okryte dwiema łuskami. Olsza czarna ma liście okrągławe lub odwrotnie jajowate, z tępym lub wyciętym wierzchołkiem, długości 4–10 cm, szerokości 3–7 cm. Jesienią liście nie przebarwiają się i opadają zielone, podobnie jak liście jesionu wyniosłego.Olsza czarna jest rośliną jednopienną,co oznacza, że kwiatostany męskie i żeńskie występują na tym samym osobniku.Kwitnie na długo przed rozwojem liści.Jest gatunkiem światłożądnym. Rośnie szybko. W młodości ma wąską, regularną sylwetkę, z jej wiekiem korona staje się szersza. Pokrój jest charakterystyczny, spotykany raczej u drzew iglastych niż liściastych, ma regularnie stożkowatą, smukłą koronę oraz strzelisty pień widoczny do samego wierzchołka korony. Gałęzie boczne dość krótkie i cienkie, prawie poziomo
rozpostarte.Olsza czarna może być wykorzystywana do fitoremediacji, czyli usuwania ze środowiska zanieczyszczeń, w tym również metali
ciężkich. Olsze na brzegach pomagają w oczyszczaniu rzek.
Skjzytneczka -długi pojemnik PET
Powodzenia.