Adwentyści to ogólna nazwa wspólnot protestanckich nawiązujących do profetyzmu, mesjanizmu i millenaryzmu, wyrosłych z ruchu tzw. drugiego adwentu. Adwentyści dnia siódmego to najliczniejsza wspólnota adwentystów, której początki sięgają 1845 r. Nazwa adwentyści dnia siódmego została przyjęta w 1860 r. w Battle Creek w stanie Michigan w Stanach Zjednoczonych, a Kościół ten został oficjalnie utworzony na Generalnej Konferencji w 1863 r. (wtedy ruch łączył 125 zborów/parafii i gromadził 3,5 tys. wyznawców). Od 1864 r. adwentyści są w Europie, dzięki pastorowi Michałowi Belinie-Czechowskiemu, byłemu księdzu katolickiemu, który przebywając kolejno we Włoszech, Szwajcarii, Rumunii i na Węgrzech głosił idee adwentyzmu.
Dwa ważne wierzenia związane są z nazwą Adwentyści Dnia Siódmego. To ludzie, którzy gorąco wierzą w bardzo bliskie, powtórne przyjście Jezusa Chrystusa — od tego pochodzi nazwa „adwentyści”. Druga nazwa — „dnia siódmego” — związana jest z dniem danym przez Boga, siódmym dniem tygodnia, sobotą, jako cotygodniowym świętem ku Jego czci. Adwentyści nazywają to święto sabatem lub, jak w tradycji judaistycznej, szabatem.
Wybór specjalnego znaku Kościoła, jego logo, stanowi wyraz wartości, jakimi kierują się adwentyści dnia siódmego. Fundamentem jest Biblia, Słowo Boże, jako otwarta księga, z której poselstwem trzeba się koniecznie zapoznać, a jej rady wcielić w życie. Ośrodkiem biblijnego przesłania jest krzyż, który na znaku również jest położony centralnie. Ponad krzyżem i otwartą Biblią widać płomienie Ducha Świętego, posłańca prawdy.
Kesz to szybki, prosty magnetyk w znaku, zapraszam.