Inicjatorem i projektantem Botanicznego Centralnego Ogrodu Szkolnego (Botanischer Zentralschulgarten) w Zabrzu był pochodzący z Halle dyplomowany inspektor budownictwa ogrodniczego Fritz Berckling, absolwent cenionej Szkoły Ogrodniczej (Gartenbauschule) w Berlinie-Dahlem. Został on zatrudniony przez magistrat w 1928 roku na stanowisku dyrektora Miejskiego Zarządu Zieleni w celu współtworzenia nowego wizerunku Zabrza, które w zamierzeniach ówczesnych władz miało uzyskać wielkomiejski charakter, jako miasto fabryk w zieleni (Werkstadt im Grünen). W tym celu zaplanowano z rozmachem przebudowę mocno zaniedbanego urbanistycznie Zabrza, lecz z powodu Wielkiego Kryzysu lat 1929–1933 realizacja tych planów została odłożona na przyszłość i już w zmodyfikowanej formie była kontynuowana przez narodowych socjalistów. Fritz Berckling jest twórcą wielu istniejących dziś w Zabrzu nowoczesnych założeń wielkomiejskiej zieleni. Jego dziełem jest Park im. Poległych Bohaterów (Skagerrak-Park), przebudowa Lasu Makoszowskiego w Park im. Powstańców Śląskich (Guidowald), Kąpielisko Leśne Maciejów (Waldbad Mathesdorf), zieleń kompleksu sportowego przy ul. Roosevelta (Adolf Hitler-Kampfbahn), założenia zieleni wielu zabrzańskich placów (m.in. pl. Traugutta przed klasztorem oo. Kamilianów, pl. Pieruszki przy kościele św. Anny), szereg placów zabaw dla dzieci, zieleń nowych osiedli mieszkaniowych i zieleń przyszkolna oraz aleje drzew wzdłuż nowo projektowanych szerokich ulic.

Miejscem, które wybrano pod założenie ogrodu botanicznego był teren należący do jednej z dwóch cegielni miejskich przy ówczesnej ul. Michała (Michaelstrasse, obecnie ul. J. Piłsudskiego), znajdującym się obok oddanego do użytku w 1933 roku wielkiego kompleksu sportowego ze stadionem piłkarskim. Projekt Centralnego Ogrodu Szkolnego Fritz Berckling sporządził 14 października 1936 roku. W założeniach miał to być wzorcowy ogród botaniczny niemieckiej części Górnego Śląska. Docelowo miano w nim pokazywać publiczności kompletny zestaw roślin dziko rosnących na terenie ówczesnych Niemiec, dzięki czemu mógł on stanowić zaplecze dydaktyczne i badawcze dla wyższych uczelni Górnego Śląska. Realizacja tego ambitnego planu była możliwa dzięki wsparciu władz miasta, zwłaszcza Nadburmistrza Zabrza Maxa Filluscha, który dążył do rozbudowy i unowocześnienia tego najbardziej ludnego wówczas miasta Górnego Śląska.